Blog Allard van Gent

Het was de eerste keer dat de goed geluimde dichter werd uitgenodigd voor een optreden in het Donkere Hol der Poëzie. In dit theatertje treden de zogenoemde grote dichters op zoals Alex Vechter, Gerrit Afgrond en Herman Zwartkijker. Laatstgenoemde begon deze avond met zijn beroemde gedicht “De afgrond en ik”. Zwartkijker leunde zwaar op de lessenaar, alsof hij elk moment zelf in de afgrond kon verdwijnen.

De goed geluimde dichter kende de tekst. Hij luisterde met een half oor, want het raakte hem niet.

Na Zwartkijker volgden nog meer zwaarmoedige gedichten, voorgedragen door heren en dames in zwarte kleding, met wallen onder hun ogen en een ongeïnteresseerde houding. Het leek alsof al deze dichters een zware nacht achter de rug hadden. De goed geluimde dichter voelde zich al bij binnenkomst een vreemde eend in de bijt. Hij zat vooraan, tussen de andere dichters die die avond op het toneel hun teksten zouden voordragen.

De teksten van zijn collega’s waren in zijn ogen niet meer dan poëtisch verpakt geklaag dat je dagelijks op straat, in de treinen, op sociale media en in de rest van het nieuws tegenkwam. Niets deugde, het einde naderde, en alleen de kunst zou ons redden van de ondergang. Dat was zo’n beetje de strekking van de avond.

Hij kende dit soort teksten maar al te goed. In het verleden schreef hij ze zelf ook, maar hij had de bodem bereikt. Verder zakken kon niet meer. Dus klom hij omhoog. De afgrond was een keuze, ontdekte hij.

Na dit inzicht besloot hij de in melancholie gedrenkte zwarte teksten geen bestaansrecht meer te geven. En zo werd de goed geluimde dichter nog maar zelden gevraagd voor poëzieavonden als deze.

Hij was als laatste aan de beurt om uit zijn bundel Laat mij maar luimen voor te lezen. Het gedicht Bye bye ballast was zo vrolijk dat het bij de collega-dichters op de eerste rij lichte paniek veroorzaakte.

In wat voor een wereld leefde die goed geluimde dichter? Waar haalde hij die onzin vandaan?

Na een lauw applaus verliet hij het podium en wandelde, goed geluimd als altijd, het theatertje uit – de zon tegemoet.

Deze column staat ook op metronieuws.nl