Blog Allard van Gent

ChatGPT, kun je voor mij een tekst schrijven voor Metro? Het moet een lezerscolumn zijn. In deze lezerscolumn schrijf je iets over een ervaring uit het leven van een persoon. Laten we zeggen dat je een leuke anekdote schrijft uit het leven van Wim de vakkenvuller bij een grote supermarkt.

Je kunt schrijven wat je wilt, als het maar écht lijkt en niet door een AI geschreven. Dat zouden de lezers van Metro kunnen merken en dan staat mijn naam als auteur van het stukje op het spel. Wees creatief. Laat het verhaal in de herfst afspelen zodat de lezer het meteen herkent. Het is immers herfst. Denk aan de geur van natte jassen in de supermarkt, of het gekraak van bladeren bij de ingang. Geen grof taalgebruik. Beschrijf bijvoorbeeld een ontmoeting met een klant die hem een absurde vraag stelt. Of je maakt van Wim de vakkenvuller een karikatuur. In elke winkel waar hij komt begint hij de spullen te sorteren en netjes op volgorde te zetten. Ook thuis en bij vrienden kan hij het niet laten. De tekst moet ongeveer vierhonderd woorden zijn.

Opsturen

Ach, weet je wat? Deze prompt is al bijna vierhonderd woorden. Die kan ik ook als lezerscolumn opsturen en dan de titel Prompt meegeven. Dat is nog leuker. Dan kan de lezer deze lezerscolumn gewoon als prompt bij ChatGPT invullen en kijken wat het oplevert. Daarmee heeft de lezer waarschijnlijk een tweede lezerscolumn voor ogen die gaat over Wim de vakkenvuller. Want die opdracht blijft in dit stukje overeind staan. Als ik klaar ben met deze prompt, dan zal ik hem natuurlijk ook zelf testen en zien wat het oplevert. Ik test de prompt die ik tot nu toe heb geschreven. ChatGPT, wat is hierop jouw antwoord? Ik heb het antwoord zojuist gelezen. Het is een volledig eigen lezerscolumn geworden. Hij begint zo:

‘Soms is het leuker om het verhaal niet af te maken, maar de lezer met een glimlach achter te laten. Neem deze column. Eigenlijk is het geen column, maar een opdracht, een zogeheten prompt. Ik schreef hem alsof ik hem zou geven aan ChatGPT, dat wonderlijke programma dat in een oogwenk complete verhalen uitspuugt. De grap is: die prompt is de column.’

Je kunt nu met ChatGPT zelf uitvinden hoe het verder gaat. Veel leesplezier!

Deze column staat ook op metronieuws.nl

Ik zit al jaren in een chatgroep met mensen die ik alleen virtueel ken. In die chat heet ik Peppie. De anderen hebben bijnamen als Kruitje, Poekie, Kratje en Balpen, om er maar een paar te noemen.

De onderwerpen in deze WhatsApp-groep zijn heel divers: humor, serieuze zaken en barpraat. In de virtuele bar schrijf je wat je zo op een dag meemaakt. „Ik ben zenuwachtig.” „Ik ga zo koken.” „Ik heb vervelende schoonfamilie op bezoek.” „Ik ben boos.” Meestal zijn het alledaagse ervaringen.

Vandaag schreef ik over iets wat me overkwam in een supermarkt, tweehonderd kilometer van huis.
„Hallo! Vandaag wat meegemaakt, je gelooft het niet. In de supermarkt duwde een dame mij gewoon met haar karretje aan de kant en keek me daarna ook nog verwijtend aan. Echt een bitch. Ze had een belachelijk blauw hoedje op. En voor ik het wist, noemde ik haar een k.twijf. ‘Onbeschofte vlegel’, riep ze nog en de andere klanten vielen haar bij. Ik heb het maar laten gaan en ben weggegaan. Niet te geloven, wat een middag.”

Een van mijn vaste chatvriendinnen is Nietje. Met haar heb ik altijd de meeste lol. We kennen elkaar al zeker drie jaar. Het toeval wil dat ik uitgerekend vandaag haar bericht had gemist:

„Ik had net dat blauwe hoedje gekocht waar ik het eerder over had. Daarna ging ik boodschappen doen. Je gelooft niet wat ik daar heb meegemaakt. Daar stond een type die gewoon niet aan de kant wilde. Echt een brutale vlegel. En onbeschoft! Hij noemde me een k.twijf, echt waar! Terwijl ik gewoon met mijn karretje langs wilde. Wat lopen er toch agressieve eikels rond. Ik ben blij dat deze chat bestaat. Als de wereld eruitzag zoals hier, zou het leven een stuk leuker zijn.”

Deze column staat ook op metronieuws.nl

Het was de eerste keer dat de goed geluimde dichter werd uitgenodigd voor een optreden in het Donkere Hol der Poëzie. In dit theatertje treden de zogenoemde grote dichters op zoals Alex Vechter, Gerrit Afgrond en Herman Zwartkijker. Laatstgenoemde begon deze avond met zijn beroemde gedicht “De afgrond en ik”. Zwartkijker leunde zwaar op de lessenaar, alsof hij elk moment zelf in de afgrond kon verdwijnen.

De goed geluimde dichter kende de tekst. Hij luisterde met een half oor, want het raakte hem niet.

Na Zwartkijker volgden nog meer zwaarmoedige gedichten, voorgedragen door heren en dames in zwarte kleding, met wallen onder hun ogen en een ongeïnteresseerde houding. Het leek alsof al deze dichters een zware nacht achter de rug hadden. De goed geluimde dichter voelde zich al bij binnenkomst een vreemde eend in de bijt. Hij zat vooraan, tussen de andere dichters die die avond op het toneel hun teksten zouden voordragen.

De teksten van zijn collega’s waren in zijn ogen niet meer dan poëtisch verpakt geklaag dat je dagelijks op straat, in de treinen, op sociale media en in de rest van het nieuws tegenkwam. Niets deugde, het einde naderde, en alleen de kunst zou ons redden van de ondergang. Dat was zo’n beetje de strekking van de avond.

Hij kende dit soort teksten maar al te goed. In het verleden schreef hij ze zelf ook, maar hij had de bodem bereikt. Verder zakken kon niet meer. Dus klom hij omhoog. De afgrond was een keuze, ontdekte hij.

Na dit inzicht besloot hij de in melancholie gedrenkte zwarte teksten geen bestaansrecht meer te geven. En zo werd de goed geluimde dichter nog maar zelden gevraagd voor poëzieavonden als deze.

Hij was als laatste aan de beurt om uit zijn bundel Laat mij maar luimen voor te lezen. Het gedicht Bye bye ballast was zo vrolijk dat het bij de collega-dichters op de eerste rij lichte paniek veroorzaakte.

In wat voor een wereld leefde die goed geluimde dichter? Waar haalde hij die onzin vandaan?

Na een lauw applaus verliet hij het podium en wandelde, goed geluimd als altijd, het theatertje uit – de zon tegemoet.

Deze column staat ook op metronieuws.nl