Blog Allard van Gent

‘Berlijn heeft het vandaag druk met het vinden van door @HiddenCash verstopte enveloppen met geld’.
Dat lees ik deze ochtend op Twitter.
‘Klopt. Als ze in Kreuzberg lagen, dan was ik gaan kijken. Ze liggen in de buurt van Tiergarten, net iets te ver weg’, antwoord ik ongevraagd.
‘Kom, met de U-Bahn en een stukje wandelen ben je er zo… en ze zijn nog niet alle 24 gevonden’,  lees ik dan.
‘Twijfel, twijfel. Ik ben wel benieuwd wie daar zoeken, dus ik ben weg, camera ingepakt!!’, schrijf ik terug, smijt de computer uit en ren naar het U-Bahnstation bij mij in de straat.

‘Hoe kom je het snelst in Tiergarten?’ Dat denk ik als ik de U7 in stap, die in ieder geval in de juiste richting rijdt. Station Berliner Strasse. Hier stap ik over op de U9 naar Osloer Strasse die in de buurt van het park bij de dierentuin komt. In een volle en snikhete coupé lees ik op de monitor met N24-nieuwsflitsen een bericht over de “Twitter-Schnitzeljagd” in Berlijn. Dat de Duitsers dit soort speurtochten een Schnitzeljagd noemen, dat weet ik. De eerste keer dat ik het woord hoorde dacht ik natuurlijk ook aan gepaneerd vlees. Terwijl ik het bericht lees schiet mij een mister Bean scene te binnen. Hij springt op en houdt paniekerig zijn handen voor het beeldscherm in deze coupé, zodat niemand kan lezen dat er ergens in Berlijn geld in een park ligt. Door deze fantasierijke gedachte vergeet ik uit te stappen en keer bij de Osloer Strasse terug, nu in een lege en koelere coupé. Bij station Hansaplatz denk ik aan pleisters en stap uit. Dan sprint ik naar boven. Op twee oma’s na is het hier compleet uitgestorven.

“Tiergarten Park, in welcher Richtung, bitte?!”, vraag ik smekend. Eén oma wijst naar links en ik spurt ervandoor. Bij een stoplicht vraag ik een fietser voor de zekerheid of ik nog wel op de goede weg ben.
“Ja, nog een paar honderd meter, en dan aan de linkerkant.”
Ik bedank de verbaasde fietser die denkt “dat is vast zo’n gek die geld gaat zoeken” en vervolg mijn doel. Dan doemt in de verte de Siegessäule op. Mijn oriëntatiegevoel is weer terug. Ik loop het park binnen en vraag me af hoe nu verder.

Rustig blijven, geen paniek. Het is immers 30 graden, het park is 210 hectare groot en de gemiddelde enveloppe meet 81×162 millimeter. Eerst op een bankje het laatste Twitter-berichtje lezen. Nog steeds lees ik de tekst met die goudvisvijver (zie afbeelding links). Ik heb geen idee waar die is. Ook een bord met een plattegrond van het park biedt geen uitkomst over de Goldfischteich. Had ik voór mijn vertrek eerst even op Google Maps gekeken, dat had ik gezien dat de beroemde Goldfischteich zich een paar kilometer verderop bevindt. Maar dat weet ik niet nu ik hier op dit bankje zit. Wat te doen? Zoekende mensen fotograferen? Ik kijk om me heen en ontdek dat iedereen min of meer zoekend rondloopt. Dat is me al eerder opgevallen, al jaren geleden, in en buiten parken. Dat gaat dus ook niet lukken.

Ik realiseer me dat ik me beter had moeten voorbereiden en breek de missie af. Aangezien het een mooie zondagmiddag is, loop ik nog wat door het fraaie park. Ik kan het echter niet laten om toch terloops achter bomen, paaltjes en bordjes te kijken om te zien of er niet toevallig een enveloppe ligt. Bij een brandende lantaarnpaal denk ik nog dat dit misschien een aanwijzing is. Niets, nada de nada. Ik hoor hoe iemand door de microfoon op een  rondvaartbaat vertelt dat de naderende sluizen vroeger de Tiergartenschleuse werden genoemd. Ik kijk in de ogen van een zebra en denk terug aan mijn column over een rondvaartboot in Amsterdam, een tekst waar ik ooit een prijs mee won.

Om mezelf voor de spontane zoektocht te belonen loop ik de eerste de beste Biergarten binnen en bestel een zomersalade met een halve liter Apfelschorle. De salade kost weliswaar € 10,00 maar mijn Carpe Diem gevoel wint vandaag. Ik geniet van het heerlijke eten, het verfrissende drankje, de vriendelijke mensen om me heen, de ontspannen sfeer in de lucht en de zon die alles in een helder daglicht stelt. Kortom, mooier kan een dag bijna niet beginnen.