Blog Allard van Gent

Vanochtend moest ik tijdens mijn wandeling naar het postkantoor twee keer uitwijken vanwege een mobiele blokkade van twee naast elkaar rijdende kinderwagens. Het is niet voor niets dat deze buurt in heel Berlijn, en ook ver daar buiten, bekend staat als ‘bijzonder vruchtbaar’. De wijk is ook een plek waar mensen komen die het maar niets vinden dat je er overal biologische winkeltjes, boetiekjes en yogaclubjes aantreft. Deze mensen plakken stickers met de tekst ‘fuck yoga’, waarmee ze indirect naar de Schwaben wijzen. Sommige Schwaben vinden het wederom niets dat zij verantwoordelijk worden gehouden voor de stijgende huren en de toenemende burgerlijkheid. Wat doe je nu als je uit Schwaben komt en geen latte macchiato drinkt, niet bij een reclamebureau werkt en niet in een “loft”  aan Kollwitzplatz woont, waar voorheen plaats genoeg was voor vier gepensioneerden en vijf arbeidersfamilies? Lees hier het relaas van deze “Schwaab”.

Eigenlijk wilde ik het over heel iets anders hebben, namelijk over de gele, plastic kapjes bij de voetgangersstoplichten. Ik woon nu negen maanden in Berlijn, een symbolische tijdspanne voor Prenzlauer Berg, maar dat even terzijde. Uit (Nederlandse) gewoonte drukte ik de eerste maanden altijd op die gele kapjes als ik over wilde steken, hoewel je het eigenlijk geen drukken kunt noemen. Ik wilde erop drukken maar de drukknop ontbrak. Dus legde ik een kort moment mijn hand op het gladde plastic. De eerste weken hield ik het gedrag van andere gebruikers van het voetgangerstoplicht in de gaten, omdat ik iedere keer zwaar twijfelde of het aaien over die gele kap wel zin had. Gelukkig, ik was niet de enige die dacht dat je met een beetje aaien het voetgangerslicht eerder op groen kon krijgen. Vorige week sprak ik met een paar Duitsers over dit onderwerp, het kwam toevallig ter sprake. Wel, ze moeten gedacht hebben “altijd lachen met die gekke Hollanders”. Zij beweerden in ieder geval dat die kapjes niet bedoeld waren om je hand er op te leggen. De kap is gewoon de behuizing van een apparaatje dat akoestische signalen voortbrengt voor de slechtziende en blinde voetganger, die op die plek wil oversteken. Tja, die geluiden had ik ook wel gehoord.

Dus hield ik in het vervolg mijn handen in mijn jaszakken of op mijn rug. Soms keek ik gniffelend naar iemand die met zijn hand het kapje betastte, in de hoop snel te kunnen oversteken. Maar wat schetste vanochtend mijn verbazing? Er zijn ook voetgangerstoplichten met een geel kapje én het opschrijft “ Bitte berühren”. Vanochtend zag ik deze uitvoering voor het eerst, onder de brug bij de beroemde curryworstzaak ‘Konopke’. Twijfelend legde ik mijn hand op de gele kap, die ook nog eens was uitgerust met een afbeelding van een hand. Zou dit gedaan zijn om te voorkomen dat mensen hun zweetvoet tegen het kapje zouden drukken en daarna onschuldige passanten nietsvermoedend hun fris gewassen hand er weer tegenaan hielden? Je weet maar nooit, hier is alles mogelijk. Ik “betastte” voorzichtig het kapje. Enkele seonden later flitste het rode voetgangsstoplicht al op groen. Dit moest ik op de gevoelige plaat vastleggen,zodat alle bezoekers en bewoners van Berlijn eens en voor altijd kunnen zien, dat ik dit niet uit mijn duim heb gezogen en vooral  om te laten zien wat voor een grootse ontdekking ik vanochtend heb gedaan.