Blog Allard van Gent

Alice van Krempen en Lia Boegers hebben onlangs een onder­zoek naar zelfmoord onder katten afgesloten. De resultaten liegen er niet om. Volgens het rapport is een grote bewegings­vrijheid voor een kat onontbeerlijk. Daarom plegen alleen in Amsterdam al jaar­lijks zo’n achthonderd katten zelfmoord.

Aandacht
“Mensen die met een of meer katten in een flat wonen hebben dikwijls te maken met zelfmoordneigingen van de kat”, zegt Alice van Krempen. Zij is drie jaar lang met het onderzoek bezig geweest en ze realiseert zich dat veel mensen geen idee hebben dat hun kat zelfmoord wil plegen. “Een kat is een jachtdier. Als hij op het balkon van een flat komt, dan ziet hij de vogels, hoort de honden en de aandrang om te rennen neemt enorm toe. Net als bij mensen vraagt de kat eerst aan­dacht voor zijn pro­bleem. Hij geeft bepaalde signalen. Een mens slikt net te weinig pillen om te sterven of hij roept alleen maar dat hij er een einde aan maakt. Een kat zal over de rand van het balkon lopen, tegen het hekwerk opspringen of agressief blazen tegen zijn baasje.”

Dierenarts
In de wereld van de dierenartsen is vol ongeloof op het onder­zoek gereageerd. Iwan Strandstra, voor­zitter van de vereniging van dierenartsen, was zeer verbaasd: “Uit het rapport blijkt dat wij als dieren­artsen niet van het probleem op de hoogte zijn. Daar kan ik de twee onderzoeksters gelijk in geven. Wij zijn er niet van op de hoogte, omdat het pro­bleem helemaal niet be­staat. Het is ronduit belachelijk dat katten zelfmoord­neigin­gen hebben.”
Lia Boegers begrijpt de reactie van de dierenartsen. “Natuurlijk kennen ze het probleem niet. Iemand die een kat op de balustrade ziet balanceren, gaat niet met zijn of haar kat naar de dierenarts. Men herkent het suïcidale gedrag niet en dus zal ook de dierenarts niet met het probleem worden geconfronteerd.”

Negen levens
Een kat heeft negen levens. Van Krempen kan zien in welk leven een kat zich bevindt. Tijdens het onderzoek bezocht ze vele mensen die een kat als huisdier hebben. Van Krempen: “Ik zal geen namen noemen, maar als je sommige mensen ontmoet, dan begrijp je een zelfmoordpoging van een kat ook wel. Verha­len over de vele snoep­jes voor de kat, met de kat naar bed, de kat met sokjes, fotoalbums vol foto’s van de kat. Het zijn vaak mensen die alleen zijn en geen liefde meer bij de mensen kunnen krijgen. Ze storten zich dan helemaal op hun kat. Er zijn zelfs gevallen bekend waar de kat als seksobject werd gebruikt. Die mensen zijn dus ziek en denken dat ze lief zijn voor hun kat. Die kat heeft geen vrijheid meer en springt dan bijvoorbeeld uit het raam. De kat voelt op zo’n moment zelf aan in welk leven hij zit. Als hij nog vier levens te goed heeft, dan is de kans groot dat hij springt. Wellicht wacht hem na de sprong een beter leven.”

Erkenning
Het onderzoek van Boegers en Van Krempen is zowel nationaal al internationaal uniek te noemen. Tot nu toe hebben de buiten­landse universiteiten niet op de proefnemingen van de Neder­landse onderzoeksters gereageerd. Boegers denkt dat de eerste reacties pas over enkele maanden komen. “Het is nieuw. Univer­siteiten zullen niet zo snel reage­ren, omdat ze het onderwerp nauwelijks kennen. Bovendien zijn veel universi­teiten bang een goede naam te verlie­zen. Met een onderzoek naar zelfmoord onder katten kan ik me voorstellen dat een universiteit niet zo snel reageert. Maar als men de gege­vens goed bestu­deert, zal men er meer en meer van over­tuigd raken dat het suïcida­le gedrag onder katten werkelijk bestaat en toeneemt.”

(Dit verhaal verscheen eerder in Mens & Gevoelens. Onafhankelijk tijdschrift zonder winstoogmerk. Spitser dan HP/DE TIJD, informatiever dan Vrij Nederland, toegankelijker dan de Groene Amsterdammer, veelzijdiger dan het legendarische Hollands Diep.)