Hoe is het vandaag de dag met de burger in Nederland gesteld? Die vraag stelde ik mezelf vandaag. Per slot van rekening ben ik een burger in Nederland. Ik kijk even naar de dag van vandaag. Vanochtend probeerde ik bij station Holendrecht langs het deurtje met de chipkaartcontrole te komen. Ik chipte en liep tegen een gesloten deurtje aan. Op dat moment ging het deurtje naast mij wel open. Gelukkig was er nog een burger naast me die ook chipte en daardoor mijn deurtje openmaakte.  Zij wilde door mijn deurtje maar zag dat ik haar deurtje had geopend. Snapt u het nog? Maakt niet uit. Op Amsterdam Centraal ging het beter door de pijlen die naar de deurtjes wezen. Vanaf dat Centraal Station nam ik samen met tientallen andere burgers de trein naar Apeldoorn. Vanaf dat station liep ik naar mijn auto op het parkeerterrein. Uit ervaring weet ik dat er voor de slagboom altijd een auto stil staat. In die auto zit altijd iemand die uit het raampje hangt en spreekt met een medewerker van de hulpdienst van het parkeerbedrijf. Ik keek dan ook niet vreemd op toen ik mijn P+R kortingskaart in het apparaat stak en de mededeling “Niet mogelijk” verscheen. Na drie keer proberen lag mijn vinger al op de helpknop.
“Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?”
“Ik doe de kortingskaart  in de automaat en lees “Niet mogelijk.”
“Mijnheer, u zult het niet geloven, maar dat is een vertaalfout in de software. Als er staat”Niet mogelijk”, dan doet ie het gewoon.”
Ik keek verbaasd naar de stoel naast me, ook al zat er niemand op.
“Mijnheer, bent u er nog?”
“Ja, ja’, zei  ik en deed mijn pinpas erin. Het werkte.
“Maar als het betalen nu echt niet mogelijk is, staat er dan “Mogelijk? “
“Prettige dag, mijnheer.
“Zegt u?
“Piep-piep-piep.”
De slagboom opende zich en opeens wist ik hoe je je als burger in Nederland soms voelt. Alsof je in een kijkdoos leeft, waarin allerlei merkwaardige dingen gebeuren. Kafka’s kijkdoos, dat was het antwoord.

(Deze tekst verscheen eerder in dagblad De Pers)