Blog Allard van Gent

Berlijn is arm maar sexy. Dat zijn de legendarische woorden van Klaus Wowereit, burgemeester van Berlijn. Het klinkt alsof het de woorden zijn van een oude, grijze burgemeester, die ze een paar honderd jaar geleden uitsprak. De heer Wowereit is echter springlevend en de huidige burgemeester van de Duitse hoofdstad. Zijn legendarische woorden zie je vaak terug in artikelen en in columns, zoals hier. Het zijn handige woorden om als columnist of stukjesschrijver op voort te borduren.

De stad is nog steeds arm. Wel zie je een enorme toeloop van mensen die niet arm zijn en die in de stad relatief voordelig een grote woonruimte kopen of huren. Bij sommige arme mensen in Berlijn leidt dit tot nijd. Ze vinden dat mensen met veel geld niet in Berlijn mogen wonen, want anders kloppen de legendarische woorden niet meer. De rijke mensen die naar Berlijn zijn getogen zochten juist hun heil in het sexy karakter van de stad. Het probleem is dat Berlijn hierdoor minder arm dreigt te worden en daardoor het sexy karakter verliest. Hier zijn arm en sexy net zo van elkaar afhankelijk als dader en slachtoffer. De één kan niet zonder de ander. De nieuwe, rijke Berlijners bewegen zich dan ook zo onopvallend mogelijk door de stad, het liefst met lange haren en versleten kleding. Jaren geleden zag een creatieve Berlijner dit fenomeen al opkomen en waarschuwde de kledingindustrie. De modedesigners zijn hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor zijn ideeën om kwalitatief goede kleding in een versleten toestand op de markt te brengen. Gedistingeerde merken maken ook nu nog reclame met hun used-look, totaal versleten, uitgebleekte en gekreukelde modellen jeans. Hoe kapotter, hoe beter.

Is er dan nog wel iets sexy-achtigs te beleven in de stad? Jazeker. Gisteren ontving ik per e-mail een uitnodiging voor de HIT and RUN CINEMA, waarbij het motto is dat je onbekende films op onbekende locaties gaat bekijken. Nu moet ik oppassen, want op de uitnodiging stond nadrukkelijk vermeld de tekst niet in Facebook of soortgelijke plekken te posten. Daarom schrijf ik niets over de locatie, maar alleen over het initiatief. Aanstaande vrijdag begint het. De gasten moeten om 21:00 uur bij een S-Bahnstation zijn (de naam wordt vermeld). Vanaf dit station zijn er tot 21:30 uur pijlen uitgezet die de weg wijzen naar de tijdelijke bioscoop. Om 21:30 uur worden de pijlen weer weggehaald. Volgens de uitnodiging is de locatie een voormalige opvangplek voor daklozen. Een verwilderd stuk grond van 12.000 vierkante meter, bebouwd met resten van historische gebouwen. In de voormalige slaapzalen groeien vandaag de dag bomen, aldus de beschrijving. De film wordt in de originele taal vertoond. Dus nooit die Duitse nasynchronisatie.

Dat vind ik wel weer typisch Berlijn, zo’n initiatief. Het herinnert me aan mijn bezoek aan de nacht van de poëzie in Utrecht in de stadsschouwburg. Daar beleefde ik het tegenovergestelde. Ik had het evenement ooit een keer in Vredenburg meegemaakt. Je liep met je biertje door de gangen, de zaal in, de zaal uit, naar boven, naar beneden en alles stond in het teken van de poëzie. Het was een avontuurlijke nacht. In de stadsschouwburg was het even slikken op het moment dat iemand van de organisatie mij vertelde dat het verboden was om een flesje bier in de zaal te nuttigen. Hetzelfde gold voor een glas wijn, cola of wat voor drankje dan ook. Op dat moment ben ik naar buiten gelopen, heb thuis mijn spullen bij elkaar gepakt en verhuisde nog dezelfde nacht naar Berlijn. Dat was mijn nacht van de poëzie.