Blog Allard van Gent

Soms heb ik zin om een column te schrijven, maar met alleen deze zin schiet je niet veel op. Een woordspeling ligt op de loer,  maar die laat ik rusten. Als ik geen onderwerp voorhanden heb, dan creëer ik soms het onderwerp zelf. De supermarkt blijkt altijd weer de ideale locatie voor mensen die op zoek zijn naar een onderwerp voor hun column. Aangezien er niets bijzonders gebeurde tijdens mijn wandeling langs de schappen met levensmiddelen, besloot ik een onderwerp uit te lokken.

Ik stond bij de kassa van een Edeka supermarkt en ik wist dat de kassier mij straks zou vragen of ik een Deutschland Card heb. In Duitsland heb je meerdere bonusspaarpuntkaarten. Bij mij om de hoek in de Alnatura supermarkt krijg ik altijd spaarpunten als ik mijn paybackkaart bij me heb. Diezelfde paybackkaart wilde ik vandaag nog gebruiken bij het voltanken van mijn auto, omdat je bij ARAL benzinestations eveneens punten krijgt met deze kaart. De grote concurrent van de paybackkaart is de Deutschland Card. Die heb ik ook, maar die lag thuis. Ik  was van plan om me als een volslagen naïeve, domme klant te gedragen en vrolijk mijn paybackkaart te geven. Dat deed ik dan ook. De jongen achter de kassa keek naar de kaart en lachte:
„Dat gaat niet“, zei hij.
„Hiermee krijg ik bij andere supermarkten wel punten“, zei ik.
„Deutschland Card “, zei hij. „U moet een Deutschland Card hebben.“
Op dat moment veranderde ik mijn script. Ik vertelde dat mijn Deutschland Card thuis lag. Dat was niet eens gelogen.
„Waarom niet één kaart voor alle supermarkten?”, opperde ik. “Dit is toch niet te doen. Met deze paybackkaart krijg ik straks punten bij de ARAL-benzine. Had ik de Deutschland Card bij me, dan had ik bij de Esso aan de overkant punten gekregen“
Ik zag een caissière achter een andere kassa opkijken en grijnzen. Een teken dat ze het met mijn betoog eens was, althans, dat maakte ik er uit op. De jongen leek verward.
„Ik heb maar 3 kaarten,“ zei hij opeens. “Mijn bankpas, mijn verzekeringspas en de Deutschland Card.”
Ik knikte en wist, dat gaat hem niet worden. Dit is niet leuk, dit wordt geen column. Ik aarzelde om tijd te winnen. Misschien zou zich nog een gekke klant met het gesprek bemoeien of zou de caissière even verderop nog iets schreeuwen zoals “Weg met dat systeem, één kaart voor iedereen”. Helaas, het bleef bij wishful thinking. Ik liep enigszins verslagen de supermarkt uit.

Ik had alles ingezet om een columnwaardige situatie te creëren maar faalde. Nu ben ik niet iemand die zich hierdoor uit het veld laat slaan. Ik liep naar mijn auto en zag dat er een autootje met een klein, oud vrouwtje de parkeerplaats op reed. Haar hoofd met puntig hoofddeksel kwam net boven het stuur uit. Ik schatte haar een jaar of  95. Ik wees naar mijn auto en daarna naar de ruimte erachter. Dat was het teken dat ik mijn parkeervak ga verlaten. Daarna wees ik naar haar auto en naar de plek, waar zij straks haar auto kon parkeren. Ze lachte en zette direct haar richtingaanwijzer aan. Wonderbaarlijk hoe snel we elkaar in gebarentaal begrepen. Ik voelde me opeens weer een stuk vitaler en was mijn net geleden nederlaag alweer vergeten. Het is toch een heerlijk gevoel om iemand een parkeerplaats te schenken die niet eens van mij is. Voldaan van deze goede daad reed ik naar de ARAL benzinepomp en liet mijn tank vollopen. Bij de kassa legde ik mijn pas en mijn paybackkaart op de balie. De vriendelijke man achter de kassa scande nog een andere kassabon en daarna die van mij.
„Van een andere klant, cadeautje, extra punten voor u,“ zei hij.
Ik was verrast. Iemand anders had voor ruim 100 euro getankt en ik kreeg zijn of haar punten cadeau.“
„Hartelijk dank,“zei ik.
Of ik er nog iets bij wilde, eten of drinken. Ik bedankte hiervoor.
„Of een gratis belegd broodje, om uit te proberen“, zei hij en wees op een plastic bak met belegde broodjes. Hij noemde enkele exotische namen van spullen die zich tussen de broodjes bevonden. Opeens voelde ik me een echte Nederlander, want een aanbieding om gratis een klein broodje te testen, die sloeg ik natuurlijk niet af. Bovendien had ik ook trek in iets kleins. Raar dat ik op zo’n moment altijd wantrouwend word en denk dat ik dan toch nog iets moet betalen of misschien onbewust een abonnement op één of andere krant heb afgesloten. Maar nee, ik kreeg het broodje wat ik wenste, iets met salami, en de man wenste mij nog een fijne dag.

Ik stond perplex door deze overval van kleine geschenken. Ik zag het vrouwtje in de auto weer in gedachten voor me. Ze knikte en bedankte tegelijkertijd. Misschien beschikte ze wel over toverkrachten en had ik de cadeaus aan haar te danken Of had ze de man van de ARAL-benzinepomp heel snel een sms gestuurd en geschreven dat ik een cadeau verdiend had. Maar hoe wist zij dat ik hier ging tanken? Onmogelijk. Spontaan vroeg ik aan de man van de benzinepomp of hij een kleine oma heeft. Hij antwoordde meteen met “ja, die heb ik “ en toonde toen pas zijn verbazing over mijn vraag. Een volgorde die mij weer verbaasde maar aan de andere kant wist ik nu dat het vrouwtje in de auto zijn oma kon zijn en dat die oma wellicht over toverkracht beschikte. Opgelucht liep ik met mijn extra spaarpunten en het gratis broodje terug naar mijn auto en realiseerde me dat me op dat moment wederom een cadeau ten deel was gevallen; ik had een onderwerp voor een column!