Blog Allard van Gent

Niet alleen in de toiletgebouwen langs de Duitse snelwegen, maar ook in de trein kom ik ze nu al tegen. Bij binnenkomst heb je nog niets in de gaten, je staat er niet bij stil. Het enige waar je aan denkt is “hoe leeg ik zo snel mogelijk mijn blaas“(meestal in iets andere bewoordingen)? Vooral langs de snelweg neem je eerst alles op de koop toe, ook het feit dat je op een natte ondergrond staat. Je denkt er niet al te lang over na waar die vloeistof vandaan komt, ook al doet de geur je vermoeden dat de vorige bezoekers hier duidelijk hun sporen hebben achtergelaten. Hoe krijgen ze dat toch altijd weer voor elkaar? De aluminiumbak is toch groot genoeg, daar kun je als het moet met z’n drieën tegelijk in plassen. Ik vrees dat dit dan ook gebeurt, misschien zelf wel met een compleet elftal.

Na gedane zaken sta je voor de wasbak met spiegel. In de spiegel zie je het enigszins verwarde, licht geïrriteerde gezicht van een man die probeert zijn handen te wassen. Hij beweegt zijn handen onder een kraan, die echter weigert water te geven. Hij drukt op de pictogrammen die op de tegeltjes zijn aangebracht en kijkt verschrikt op als er uit een metalen dispenser zeep op zijn handen druppelt. Dan zwaait hij woest met zijn armen onder de kraan, waar nog steeds geen water uitkomt. De spiegel doet het wel, prima zelfs. De wasbak zier er ook degelijk uit, maar waar heb je die eigenlijk voor nodig als er geen water uit de kraan komt, vraag ik me hardop af. Nostalgische beelden doemen op van kraanknoppen in badkamers en keukens, oerdegelijke knoppen waar je aan draait, eentje met een rode en eentje met een blauwe stip. Mijn hele leven heb ik onthouden dat blauw voor koud water en rood voor warm water staat. En nu zijn ze verdwenen.

Ik kijk op de grond, buk, op zoek naar een waterpedaal. Ooit was ik in een treintoilet waar je met je voet op een zwarte rubberen knop moest drukken om water uit een kraan te laten komen. Niets te zien, geen zwarte knop te bekennen. Dan buig ik naar voren, over de wasbak en zoek verder. Opeens komt er straaltje water uit de kraan. Ik hou snel mijn handen eronder. Weg is het weer. Is dit nog normaal, waar is die sensor, hoe werkt dit? Ik beweeg nu heel rustig mijn handen in de richting van de kraan en ja, er komt weer water uit! Ik zou nu wel tot München in deze houding willen blijven staan om te genieten van mijn prestatie om water uit de kraan te toveren. Dat doe ik niet. Ik droog mijn handen af, verlaat het toilet en schrijf in de coupé alvast een stukje voor mijn blog. Ik noem het “Kraan zweef aan”.