Blog Allard van Gent

Op weg naar het toilet zie ik tussen de wagons een display op de wand waarop je de snelheid van deze Duitse ICE-trein kunt aflezen, net als de naam van het eerste station waar deze trein stopt en de namen van de stations die volgen. Voor de display staan een man, kaal achterhoofd, grijze slapen, ik schat hem een jaar 40. Hij staat bewegingsloos, zijn gezicht op de display gericht. Hij houdt zijn armen gestrekt naar voren. Het is alsof hij poseert, alsof hij een houding uit een Japanse vechtsport demonstreert. Naast hem staat een man met een opvallend, metalen brilletje met een ragfijn montuur. Ze horen bij elkaar, op wat voor manier dan ook; collega, sportvriend, broer of misschien een neef.

De man naast de bewegingsloze man kijkt aandachtig door zijn grappige brilletje naar de opvoering van de bewegingloze man. Voordat ik de wc-deur openduw, neem ik het beeld nog even goed in mij op, om er zeker van te zijn dat het beeld juist is. Het is namelijk de eerste keer in mijn leven dat ik mensen in een dergelijke situatie aantref en dan weet je nooit helemaal zeker of wat je ziet ook de realiteit weergeeft, je hebt immers geen vergelijkingsmateriaal. Als twee mensen met elkaar praten, elkaar kussen of elkaar de hand schudden, dan is dat anders. Je  besteedt daar nauwelijks aandacht aan, omdat je min of meer weet wat zich afspeelt.

Maar ik weet nu wat er aan de hand is met de twee heren. De bewegingloze man maakt met zijn mobiele telefoon een videofilmpje van de display met daarop de veranderende snelheid van de trein. Hij houdt zijn mobiele telefoontoestel op dezelfde manier vast als iemand die zijn armen heeft gestrekt en tussen beide handen een baksteen vasthoudt, die erop wacht om door een karatetrap in tweeën gedeeld te worden. Vol concentratie legt de bewegingloze man digitaal vast in welke trein we zitten en met welke snelheid we door het Beierse landschap denderen. Daarna zal hij zijn filmpje vast en zeker op YouTube zetten en is de display van deze trein wereldwijd in beeld.

Wat is dat voor verschijnsel, denk ik, terwijl ik in een schokkend treintoilet mijn blaas leeg. Het is hetzelfde verschijnsel waar ik vorige week mijzelf op betrapte. Ik zat thuis achter mijn bureau en schreef een brief. Ik had ook iets anders kunnen doen zoals telebankieren of een rondje langs de Nederlandstalige media surfen om te zien wat er zich buiten mijn woning allemaal afspeelt. Wat ik deed is niet van belang, het gaat om de achtergrond, de entourage. Terwijl ik achter mijn bureau zat speelde in het woonblok tegenover mij namelijk een man op een cello. Dat doet hij wel vaker. Hij is muzikant en oefent, altijd hetzelfde deuntje. Maar ik kan niet klagen, het is aangename achtergrondmuziek. Tijdens zijn opvoering pakte ik opeens mijn camera. Ik wilde mijn openstaande raam filmen en natuurlijk vooral de achtergrondmuziek erbij vastleggen. Een soort sfeerimpressie van mijn woning in het weekend. Vraag me niet hoe ik op het idee kwam, het overviel me gewoon.

Eerst richtte ik net zo bewegingloos als de man in de trein mijn camera op het openstaande raam. Daarna bewoog ik het beeld heel langzaam naar rechts. Ik zag hoe een buurvrouw aan de overkant snel haar raam en vervolgens de gordijnen sloot. Ik schrok me rot. Zou ze mij gezien hebben, de man die met zijn fototoestel video-opnames maakt van de woningen van anderen? Een gluurder, een voyeur. Ik stopte meteen met filmen en keek naar de onderkant van de camera om te zien of er een schroefje los zat. Ik deed van alles om vooral duidelijk te maken dat ik niet aan het filmen was. Snel legde ik de camera in een kast en had enorme spijt van mijn actie.

Waarom moest ik die heerlijk ontspannen sfeer vastleggen? Wat is dat voor verschijnsel? Waarom moet alles opeens in beeld, moet alles opeens digitaal worden gedeeld. Direct na mijn mislukte filmpoging heb ik mijn camera voor 1 euro te koop aangeboden op eBay. Ik wil geen camera meer en wacht op de eerste potentiële koper. Ik wacht op iemand die in de toekomst wellicht de display van een Duitse ICE-trein gaat vastleggen met mijn camera. Iemand die bewegingloos in beeld brengt hoe snel de trein rijdt waarin hij zich bevindt. Een bewogen moment.

Dat bovenstaande tekst op waarheid is gebaseerd bewijst dit filmpje uit 2008 op YouTube: