Blog Allard van Gent

Agressief, laatdunkend, honend, woedend, lachend, hooghartig, serieus, banaal, empathisch, terneergeslagen, verbaasd, platvloers of opgewonden, er zijn talloze manieren om op de discussie rondom Zwarte Piet te reageren.

Vandaag merk ik dat ik Zwarte Piet niet meer uit mijn hoofd kan zetten, ik denk zeker iedere 30 seconden aan Zwarte Piet. En alsof het nog niet genoeg is, ik hoor opeens ook overal Sinterklaasliedjes in mijn hoofd. Ben ik gek aan het worden? Ik klap mijn laptop dicht en roep “donder toch allemaal op met die Zwarte Piet discussie!” Ik loop naar de keuken en denk “Het is toch een feest voor kinderen?!.” Aai, ben ik er toch weer mee bezig. Hoe kan dit?

Bijna onophoudelijk trekken er gedachten over Zwarte Piet door mijn hoofd. Ik zit gevangen, kan geen kant meer op. “Nu niet aan Zwarte Piet denken” , schreeuw ik en trap dan wild tegen de voordeur, die gelukkig in tact blijft. Een trap uit woede, want ik ben er toch weer mee bezig, wéér Zwarte Piet. Wanhopig bel ik mijn huisarts en vertel dat ik op internet alleen nog maar teksten over Zwarte Piet lees, dat ik alles en iedereen met Zwarte Piet associeer en dat ik dit gedrag niet meer onder controle heb.

“Teksten over Zwarte Piet lezen? Dat moet u dus juist niet doen”, adviseert mijn arts.
“Ja, lekker makkelijk. Ik word ook maar arts. Het is toch nieuws, er is toch een discussie gaande”, opper ik.
“Heb je dan een standpunt?”, vraagt hij.
Het is een arts in Nederland dus hij weet waar het over gaat.
“Ja, maar dat gaat niemand wat aan.”
“Dan is het probleem opgelost.’
“Hoezo?”
“Jij houdt het standpunt voor jezelf. Daarna ga je gewoon verder met alle andere dingen die niets met Zwarte Piet te maken hebben.”

De arts heeft wel gelijk maar genezen ben ik niet. Dat weet ik als ik mijn laptop weer openklap en op Twitter een onophoudelijke diarree van Zwarte Piet berichtjes over mijn beeldscherm zie stromen. “Ik doe niet meer mee met die Zwarte Piet discussie,” schrijf ik, maar net op tijd verwijder ik de tekst. Immers, ook met zo’n bericht doe je weer mee.

Zo nu en dan retweet ik een aardig zps (zwarte pieten standpunt) van iemand anders, alleen om de discussie levendig te houden en vooral vriendelijk. Ik begrijp niet waarom er zo agressief met modder wordt gegooid, waarom mensen elkaar bijna te lijf gaan vanwege mensen die Zwarte Piet ter discussie stellen. Iets ter discussie stellen is van alle tijden maar dan ga je toch eerst met elkaar in gesprek in plaats van dat je elkaar op basis van kreten afmaakt?

Dan komt onverwacht, totaal uit het niets, dé oplossing voor mijn Zwarte Pieten Syndroom, ook wel met zp-sydroom aangeduid. Het zijn de woorden van een kind die mij genezen. Ik loop op het juiste moment langs het juiste kind om de juiste woorden op te pikken.

Het kind spreekt niet over Zwarte Piet, want dat zou wel zeer vreemd en toevallig zijn, hier midden in Berlijn.  Nee, het kind spreekt over een gedachte die in je hoofd zit, een gedachte waar je vanaf wil. Dat past natuurlijk perfect bij het zp-syndroom, waar het over de gedachte aan Zwarte Piet gaat. “Als die gedachte in mijn hoofd zit, dan trek ik die er gewoon uit, hoeps. Dan zet ik haar op een wolkje, kijk, en hoeps, dan blaas ik haar weg, doei, ” aldus sprak het kind.

Zo eenvoudig dus! Ik ga het nu doen, want anders blijf ik over Zwarte Piet schrijven. Daar gaat de gedachte aan Zwarte Piet, even in de gaten houden en …..hebbes! Zo, nu op een wolkje zetten. Dat is ook gelukt en nu pffffffff dag Zwarte Piet gedachte, goede reis. Dit is meteen het einde van mijn allereerste en tevens allerlaatste bijdrage over Zwarte Piet.