Blog Allard van Gent

“Om 15:00 uur, is dat goed? Dan drinken we samen een lekkere adventskoffie, branden een kaarsje van de adventskrans en dan wordt het ook al langzaam donker“.

Dat is een behoorlijke flard die ik deze ochtend opvang, losgelaten door een telefonerende voorbijgangster op een brede stoep in Berlijn-Kreuzberg. Ik verdwijn direct uit de werkelijkheid en beland in een gezellige woonkamer waar een dame van een jaar of 80 koffie zet. De koffie drupt in de glazen kan van het koffiezetapparaat. Vervolgens puft het apparaat de laatste restjes water door de filter. De dame giet de koffie in een chique, zilverkleurige thermoskan. Dan loopt ze naar het raam om te zien of de bus er al aankomt, de bus met haar dochter erin. De straat is wit van de sneeuw. Achter het raam giert de wind, die zo nu en dan lijkt te fluiten.

Ja, daar doemen de gele koplampen van de bus al op. De raampjes van het gele voertuig zijn beslagen. Er stapt een dame uit.  Ze herkent haar dochter meteen aan de rood-zwart gebreide muts en de donkerrood gewatteerde jas. Ze zwaait maar haar dochter ziet niets door de stormachtige wind die de fijne sneeuw in haar gezicht blaast. In een woonkamer met de heerlijke geur van verse koffie en het geluid van knisperend hout wacht de dame boven in de woning op haar dochter, die eerder op de dag per telefoon liet weten dat ze langs zou komen om gezellig samen adventskoffie te drinken.

Dan is ze opeens weg, de moeder, de dochter, de woning, de bus en ook de sneeuw. Ik ben weer terug in de werkelijkheid. Het is een grijze, donkere zondag. Ik loop langs een raam met daarachter 1 brandend kaarsje in een adventskrans. Is het in Duitsland gebruikelijker om een adventskrans in huis te hebben dan in Nederland, vraag ik me af. Niemand antwoordt.

Voor mij op de stoep lopen een jonge vader en zijn kleine zoon, ik schat hem een jaar of zes. Ze dragen een in een net gewikkelde kerstboom naar de auto. De boom lijkt nog even te genieten van de horizontale positie voordat hij weer dag in, dag uit met een piek op zijn kruin rechtop moet staan. De achterklep staat omhoog, moeder sms’t haar vriendinnen dat ze eindelijk een boom hebben. Hoe zou iemand reageren die voor de eerste keer op aarde komt en ziet dat mensen bomen kopen, ze vervolgens in de woonkamer zetten en ze dan versieren? Hoe zou die persoon drie of vier maanden later reageren, als hij of zij ziet dat al die bomen worden afgetuigd en in veel gevallen worden verbrand? Dat vraag ik me af op deze dag waarop her en der kaarsjes branden, in adventskransen, maar niemand antwoordt.