In mijn ogen bestaan er geen normale treinreizen of het is zo, dat ik heel snel opkijk van situaties die in mijn ogen afwijken van de normale omstandigheden. Tijdens een normale treinreis, zoals deze in de ICE van München naar Berlijn, gebeurt er normaal gesproken niet veel. Iemand leest een boek, iemand sms’t, iemand is in gesprek, iemand bezoekt het toilet of iemand eet een appel. Dat zijn normale gebeurtenissen. Kinderen. Oké, die reizen natuurlijk ook met de trein. Kinderen die door de coupe hollen en schreeuwen, ze behoren in mijn ogen nog tot de normale gebeurtenissen. Als een kind een metalen vliegtuigje door de coupe gooit en het vliegtuigje stort te pletter tegen de brilglazen van een oudere heer met boek op schoot, dan kun je zeggen “nou ja, dat kan altijd gebeuren”. Als een seconde later een ander kind een brandweerwagen door de coupe trekt en luid een…