Blog Allard van Gent

Hij heeft er ongeveer een week over gedaan. Eendenvolger Heinrich de Korte uit Amsterdam volgde de trektocht van een ‘Vondelparkeend’ naar het Westerpark op de voet. “Normaal blijven de eenden van het Vondelpark in het Vondelpark en gaan ze nooit naar een ander park toe. Deze eend is een uitzondering. Hij trotseerde de drukke binnenstad en slaagde er in het Westerpark te bereiken.”

Het vertrek
De Korte heeft de hele reis op de voet gevolgd. “Ik loop altijd in parken rond om de eenden te zien. Ik was stomverbaasd toen ik een eend het park uit zag wandelen. Hij had z’n achterkant een beetje omhoog, hetgeen wil zeggen ‘jongens, bekijk het maar, ik ga er vandoor’. Door die speciale houding was mijn aandacht getrokken en liep ik achter hem aan.” De eend wandelde naar de 3e Kostverlorenkade en langs de waterkant rustte hij een dagje uit. “Ik wist op dat moment niet wat hij van plan was. Zou hij weer teruggaan naar het Vondelpark of zou hij hier blijven? Het is toch jammer dat zo’n eend je daar op zo’n moment geen antwoord op kan geven.”

Voorrang
Het verdere verloop van de reis was voor de eend niet geheel zonder risico’s. Een taxichauffeur weet zich de watervogel nog goed te herinneren. “Ik reed in de Kinkerstraat, op weg naar het Leidseplein. Zie ik opeens een eend op de straat. Maar die eend liep niet zomaar de straat over, nee, hij wachtte langs de stoeprand en keek me aan. Ik schrok me rot. Zoiets verwacht je niet. Hij keek zo schuin omhoog. Automatisch trapte ik op de rem om hem voor te laten gaan. Waarom ik dat deed weet ik niet. Voor je gevoel heeft een eend altijd voorrang, hoewel daar volgens mij niets over in de verkeersregels staat.”

Naam
De Korte: “Het was zaterdagochtend, zeven uur. De eend had de nacht doorgebracht in een portiek in de De Clerqstraat. Ik had niet gedacht dat hij bij het ontwaken meteen richting Westerpark zou gaan.” De eend stond bij aankomst in het Westerpark volop in de belangstelling. Enkele tientallen eenden, zwanen, duiven en andere vogels zagen hoe de eend via de Kostverlorenvaart hun park binnen zwom. De Korte kan zich die beelden nog goed herinneren. “Ik heb altijd een fototoestel bij me. Die blik van de eend was prachtig. Moe, maar voldaan, zoiets.” De eend heeft nog geen naam, maar er zijn al veel mensen die een naam voor hem hebben. De Korte heeft een duidelijke mening over de naamgeving. “Het is een eend. Een eend heet geen Dappertje, Pietje of Christoffel. Eenden noemen elkaar niet bij de naam, want daar zijn het eenden voor. Het is typisch iets voor de mens om zo’n eend een naam te geven. Belachelijk gewoon. Daarom vind ik dat die eend geen naam moet krijgen. Een eend is een eend, punt uit.”