Blog Allard van Gent

Een ouder paar uit Karlsruhe verwisselde een restaurant met een opvangcentrum voor asielzoekers. ‘We wisten niet wat voor mensen dat waren. Maar ze hadden honger’, zegt asielzoeker Kawa Suliman in het Duitse dagblad  Fränkische Tag.

Het verhaal van Gabriele Stärz stond vandaag in de krant, omdat mevrouw Stärz onlangs via de telefoon vertelde over haar unieke avontuur in Franken. Zij en haar partner Hans Eppinger komen graag naar dit gebied in het noorden van de deelstaat Beieren om te kanoën.

De laatste kanotocht was behoorlijk pittig. De 72-jarige man peddelde er flink op los, de vrouw had een doek om haar hoofd gebonden om de haren te beschermen. Het paar was al een behoorlijk lange tijd op de Main, een zijrivier van de Rijn, in de weer. Gabriele had een enorme honger. In het dorpje Unterleiterbach legde het paar aan. Ze liepen een tijdje totdat ze het bord Brauerei – Gasthof Hennemann zagen. Ze waren verbaasd dat de ingang was dichtgemetseld. ‘Maar er keek een man uit het raam en die maakte met een handbeweging duidelijk dat de ingang zich aan de achterkant bevond. Dus zijn we over de binnenplaats gelopen en naar binnen gegaan.’

In dit huis woont al ruim een jaar de 30-jarige Kawa Suliman. Hij stamt uit Qamishli, een stad in het noorden van Syrië waar de Koerden tegen de IS vechten. De jonge advocaat is in 2014 naar Duitsland gevlucht. Hij was een van de eerste vluchtelingen in Unterleiterbach ten tijde dat het voormalige restaurant in een opvangcentrum voor asielzoekers veranderde.

Op het moment dat Hans en Gabriele met hoofddoek het huis betraden, haalden de andere asielzoekers Kawa Suliman erbij, omdat hij het beste de Duitse taal beheerst. ‘We wisten niet wat voor mensen dat waren’, zegt Kawa Suliman. ‘Niemand kende ze, maar ik verstond ze goed. Ze hadden honger.’ Bovendien zagen ze er moe en uitgeput uit. Kawa Suliman heette ze welkom.

‘We waren totaal afgemat’, herinnerde Gabriele Stärz zich nog aan die middag. Het was Gabriele  opgevallen dat de tafels en de stoelen in het restaurant niet bij elkaar pasten. ‘Ik dacht, die zijn net begonnen. Daar moet je begrip voor hebben als het niet zo chique is.’ Ze lacht.  ‘De jongeman die vroeg wat wij wensten was zo aardig – zulke vriendelijke, jonge horecaondernemers moet je toch ondersteunen!’

Toen haar man een opmerking wilde plaatsen over de koude keuken gaf zij hem een tikje tegen zijn voet. Per slot van rekening was het al laat in de middag en dus bestelden ze wat de jongeman aanbood. Eieren, toast, zelfgemaakte jam, zelfgemaakt Syrisch rond brood, tomaten, sauzen op yoghurtbasis.

Bassam Elshia, Mohammad Ali en Ahmed Abdallal bekeken vanaf een tafel in de recreatieruimte ernaast hoe hun vriend Kawa Suliman met het eigenaardige paar sprak. Suliman haalde zijn vrienden naar de keuken en legde uit dat de gasten iets te eten nodig hadden. Mohammed Ali haalde de appeljam die hij twee dagen eerder had gekookt, de anderen hadden eieren, tomaten, kaas en yoghurt. Kawa Suliman maakte een schotel met van alles e nog wat en serveerde het geheel met het Syrische brood.

‘Het smaakte geweldig’, zegt Gabriele Stärz. Ze bestelde een groene thee, haar partner Hans dronk melk. Het paar uit Karlsruhe was onder de indruk van het Syrische restaurant in Franken. ‘We kwamen er pas achter dat we in een opvangcentrum voor asielzoekers zaten toen we naar de rekening vroegen.’ Op het moment dat Hans vroeg waarom ze niet hoefden te betalen, werd het misverstand opgehelderd. ‘Ik begon meteen te huilen’, zegt Gabriele Stärz.

De vrouw uit Karlsruhe is nog steeds emotioneel en ontroerd als ze over het voorval spreekt. ‘Dat was een prachtige belevenis. Ik zou meteen weer kunnen huilen’, zegt ze aan de telefoon. Het is een paar maanden geleden dat ze in Unterleiterbach was. Nu wilde ze weten hoe het met Kawa Suliman en zijn vrienden ging. In het leven van de asielzoekers is er sinds die tijd niets veranderd. Ze wonen in het voormalige restaurant, hopen op een cursus Duits, op het recht op asiel, op werk en een nieuw leven in veiligheid. Gabriele Stärz onderstreept hoe belangrijk het is dat vluchtelingen in Duitsland worden geholpen. De 68-jarige vrouw werkt in Karlsruhe één keer per week als vrijwilligster in een opvangcentrum voor asielzoekers.

Bron:
Paar verwechselt Asylheim mit Gasthof und wird freundlich bewirtet

Gastfreundlichkeit ganz groß geschrieben