Blog Allard van Gent

‘Nee!!’ Ik kijk om. Haar fietshelm ligt in de donkere, plakkerige vloeistof die uit het kapotte bierglas stroomt.  Ik weet dat ik iets stoms heb gedaan. Ik dacht nog, zal ik dat bierglas…Maar ach, er was niemand te zien op dit geasfalteerde weggetje voor fietsers en voetgangers, alleen dat bierglas. Waarschijnlijk is het afkomstig van iemand die gisteravond op het Tempelhofer Feld te veel heeft gedronken en het leuk vond onderweg dit glas midden op de weg te zetten.

‘Mijn kind!!’ Het kleine mesje is met haar nek precies in een grote glasscherf gevallen. Ze bloedt heftig.  Haar voetjes zitten bekneld in het kinderzitje. Ik bel zonder na te denken 112. Een man gooit zijn fiets op de grond en trekt het kind voorzichtig uit de plas bloed. De moeder zit onder de schrammen en houdt niet op met schreeuwen. Uit het niets komen twee jongens aangerend, ik schat ze een jaar of zestien. Eentje grist de schoudertas van de jonge moeder, gooit hem naar zijn kameraad. Dan rennen ze er vandoor.

‘Héé!!’ Een sportieve jongeman met een rugzakje om staat op de pedalen van zijn mountainbike en zet de achtervolging in. Een politiewagen maakt slippende geluiden. ‘Stehen bleiben!!’ Een agent rent achter de jongens aan. Hij lost een waarschuwingsschot. Loeiende sirenes van een ambulance worden luider en luider.

‘Bitte!!’ Een stem in mijn telefoon. Ik weet niet meer wat ik zeggen wil. Een ongeluk, een kind bloedt, een hysterische moeder, twee dieven. Het zijn beelden die door mijn hoofd schieten als ik dit lege bierglas midden op de weg zie staan. Er zou iemand tegenaan kunnen fietsen. Een moeder met een kind achterop. Ik pak het glas en neem het mee naar het Tempelhofer Feld. Ik weet dat daar vuilnisbakken staan. Ik kijk nog even achterom en haal opgelucht adem. De weg is vrij.