Blog Allard van Gent

Handel, dacht ik na het lezen van een oud krantenbericht over Edward Snowden. Door die naam in dit blog te noemen rinkelen nu wereldwijd belletjes bij geheime diensten, net als de naam van de journalist Greenwald.
Laatstgenoemde vertelde in het bericht dat Snowden over gevoelige documenten beschikt die de Amerikaanse regering schade kunnen berokkenen. Mocht Snowden iets overkomen, dan zou die informatie naar buiten worden gebracht. Daar ging bij mij opeens een belletje rinkelen. Verborgen informatie openbaar maken, ja, dat is het! Een geniaal idee was geboren. Inmiddels heb ik er al de nodige euro’s mee verdiend.

De eerste klant was bijzonder tevreden, zijn familie echter niet. Maar met zijn familie heb ik natuurlijk niets te maken. Het is een zaak tussen Jaap, zo heette mijn klant, en mij. Ik schrijf nadrukkelijk “heette”, omdat Jaap niet meer leeft. Zijn lichaam ligt in een grenen kist, op de hoek van een idyllisch paadje op een Veluwse begraafplaats. Morsdood kun je Jaap niet noemen. Hij heeft namelijk nog een blog. Dat weet ook de familie van Jaap.  Eén dag na de begrafenis hing zijn zus Joke woedend aan de telefoon.

„Haal het eraf“, schreeuwde ze in mijn oor.
„Hoezo, dat is van Jaap“, vertelde ik rustig. „Jaap wilde, als hij zou te komen overlijden, dat ik iedere dag een nieuwe tekst op zijn blog publiceer. Het zijn allemaal zijn woorden. Ik activeer alleen Jaaps bestanden, meer niet.“
„Maar, maar…. hij noemt mij een schijnheilig wijf en hij schrijft ook nog dat hij Wim, dat is mijn man, een enorme eikel vindt. Dat kan toch niet!”
“Nou ja. Dat zijn Jaaps woorden.”
“En dan die foto van Jaap. Lachend met een fles bier in zijn hand en dan eronder ‘gefopt, ik ben er nog, hahahahaha’.”
“Ah, die foto, ja. Ook een ideetje van Jaap. Hij had een creatieve geest. Een half jaar geleden gaf hij me het complete concept, alles staat zwart op wit. Het was de wens van Jaap. Hij had nog zo veel te vertellen dat er op zijn blog de komende jaren dagelijks een nieuw berichtje verschijnt.”
“De komende jaren?!?. Wat schrijft hij nog meer? Toch niet nog meer ellende, hoop ik.”
“Nou, daar zou ik maar niet van uitgaan. Jaap heeft het mooi opgebouwd, iedere dag een graadje erger.”

Dan is het even stil aan de andere kant van de lijn. Jaaps zus realiseert zich dat ze klemvast zit.
“Hoeveel kost dat?”, vraagt ze opeens.
Ik leg haar uit dat Jaap mijn eerste klant was en dat we over de prijs kunnen spreken.
“Maar hoezo?”, vraag ik.
“Ik wil dit ook. Dit laat ik niet op me zitten. Als ik er niet meer ben, dan mag iedereen weten wat ik echt altijd van Jaap heb gevonden. Zo!”
“Zo is het”, zeg ik zoals het een echte zakenman betaamt en weet dat ik het de komende jaren erg druk zal hebben.

Lees ook: Schrijven met de schulpmethode