Blog Allard van Gent

Een 71-jarige man heeft op een metrostation (U-Bahn) in Hamburg een kiosk gehuurd, maar hij wil niks verkopen. Christoph Busch wacht op mensen die hem iets willen vertellen. Hij is zelf verrast door de stormloop.

Christoph Busch heeft een kiosk op het metrostation Emilienstraße gehuurd. Op de vier zijkanten heeft hij plakkaten met oren aangebracht. Eén keer vloog er een oor op het spoor en moest het metroverkeer kort onderbroken worden. “Ik luister naar u. Nu meteen of een andere keer”, staat er naast het oor op de plakkaten geschreven.

Op de website van Spiegel lees ik dat ene Elfriede K. (68) moeite heeft om met haar rollator op het perron te komen, omdat de lift kapot is. Busch helpt haar. Ze was ’s ochtends al bij hem op bezoek geweest. Maar toen kwam ze niet verder dan haar 17e levensjaar, zegt ze. “En dat was alleen de basisinformatie, de verhalen moeten nog komen!”

Vijf weken geleden opende Busch de unieke kiosk. Zijn eerste bijstelling was de aanschaf van een klok. “In het begin was ik bang dat er niemand zou komen. Nu moet ik oppassen dat het niet te veel wordt”, zegt hij. Als iemand langer dan een uur praat, dan vraagt hij vriendelijk of de persoon niet een andere keer nog eens langs wil komen. De gesprekken zijn gratis.

Busch is noch therapeut, noch psycholoog. Volgens de bijdrage in Spiegel schreef hij scenario’s en werd hij twee keer voor de Duitse televisieprijs (Deutsche Fernsehpreis) genomineerd. In het begin van de jaren 90 schreef hij als freelancer een serie artikels voor het Duitse dagblad taz: hij sprak voor die bijdragen met onbekende mensen in cafés en liet ze hun levensverhaal vertellen.

Wellicht is het een verlangen naar deze ontmoetingen die hem ertoe aanzette de kiosk te huren, suggereert Spiegel. “Ik ben hier zo binnengerold”, zegt hij zelf. Twee jaar geleden zag hij voor de eerste keer het bordje “te huur” aan de kiosk hangen. Hij kon zich goed voorstellen de ruimte als kantoor te gebruiken. “Ik dacht, dan kan ik schrijven en kijken. Werken en tegelijkertijd iets beleven.” Daarna was de kiosk al snel gevuld met snoep en drank. Toen onlangs het bordje er wederom hing, dacht hij “nu of nooit.”

De huur bedraagt 238 euro per maand. Met stroom en verzekering betaalt hij bijna 300 euro. Het contract is zes maanden geldig, met een mogelijkheid tot verlenging. De eerste maand kon hij de huur betalen met behulp van een cultuursubsidie van de stad Hamburg. Hij weet nog niet hoe hij de andere vijf maanden betaalt. Maar hij kent geen stress: “Ik heb in mijn leven veel uitgeprobeerd en het is tot nu toe altijd goed gegaan.” Hij wil een inzamelingsactie starten en de verhalen ooit een keer als boek verkopen. Met foto’s.

Van de vrouw met de rollator had hij ’s ochtends al een foto genomen, maar hij was vergeten om haar de officiële goedkeuring te laten ondertekenen. Dat doet hij alsnog. De vrouw pakt het formulier en zegt “ik onderteken alles”. Ze blijkt zwaar ziek te zijn en haar laatste dagen zijn geteld. Op Busch ‘ vraag of ze gelukkig is, antwoordt ze ontkennend. Busch vindt dat jammer. Hij zou ook graag vrolijke verhalen willen horen.

De bezoekers bestaan uit vrouwen en mannen, jong en oud. Hij staat ze van half tien ’s ochtends tot drie uur ’s middags te woord. Daarna moet hij voor zijn dochters zorgen, want die zijn nog klein. Op de speelplaats denken ze altijd dat hij de opa is. Dat stoort hem niet. “Ik heb de echte liefde pas laat gevonden”, zegt hij in het artikel met een lach op zijn gezicht.

Hoewel je meteen zou aannemen dat hij door zijn manier van lachen en zijn stemgeluid een psycholoog zou kunnen zijn, is hij blij dat hij dat niet is. “Ik geloof dat het een voordeel is dat ik geen professionele blik op de dingen heb. Ik vraag na, vertel mijn mening en onderbreek ook wel eens”, zegt hij. Veel van zijn bezoekers hebben al een therapeut en die wil hij niet vervangen.

In het begin vond hij het een beetje eng om helemaal alleen in een kiosk onder de grond te zitten. Hij is echter nog nooit lastig gevallen of uitgescholden, noch is zijn kiosk beklad. “Ik schijn een snaar getroffen te hebben: Leuk, eindelijk luistert er iemand! Dat heb ik zo vaak gehoord. Op de een of andere manier heeft iedereen het gevoel alsof niemand in het leven meer naar de ander wil luisteren.”

BRON
Spiegel Online (met 10 foto’s van de kiosk, Christoph Busch en de vrouw met de rollator): Der Zuhörer