Magistrale stralende zon
Het is zondagochtend. Iedereen is onder de indruk van de zon, het hemellichaam dat mensen uit hun bed jaagt, op fietsen laat springen en injecteert met een flinke dosis energie. Op de stoep hoor ik het gesis van bacon en spek, onderdeel van een ontbijtje op het terras. Vogels zingen en balkondeuren piepen en knarsen, nu ze na maanden stilstand weer in beweging komen. Tussen de stoepen racen enkele automobilisten plankgas door de straten. Je kunt het ze bijna niet kwalijk nemen, ze staan stijf van de zonne-energie.
Op kruispunten ontstaan explosieve situaties als de met zonne-energie geladen automobilist – bijna explosief – niet rechtsaf kan slaan, omdat een oneindig lange rij fietsers rechtdoor rijdt, compleet met aanhangwagentjes en vrolijk gillende kinderen. Alles en iedereen is een beetje opgewonden. Sommige mensen iets meer, andere mensen iets minder. Het is prachtig. Dit is de dag waarop veel lezers en schrijvers denken aan de rokjesdag, een fenomeen dat Martin Bril ooit in zijn column lanceerde. Ik denk op een dag als vandaag ook aan Johnny van Doorn. Hij schreef niet over de rokjes maar dichtte over de zon, over een Magistrale Stralende Zon.
Het is een prachtig gedicht over een man “verdwaald in de duisternis”. Op de hei vindt hij zijn leermeester die hem helpt de weg te vinden naar zijn middelpunt. Hij brengt de nacht door in het huisje van de “scheelogige monnik”. Als de man de volgende dag weer verder gaat met zijn zwerftocht, ziet alles er anders uit:
Met een nieuwe lading
Levenskracht die hem
Doet jubelen over de
Vol met kwinkelerende
Vogels zijnde Natuur
Die goudgeel beschenen
Wordt door een magi–
Strale stralende ZON
Gelukkig is er een filmpje bewaard gebleven waarop te zien is hoe Johnny van Doorn zijn gedicht voorleest. Zelf vind ik het een “magistrale” uitvoering waarin Van Doorn laat zien dat de magische zon dingen kan veranderen, mensen kan veranderen. In het filmpje lijkt hij zelf ook te veranderen, in een ander wezen. Natuurlijk is dat mijn eigen interpretatie.
De complete tekst van het gedicht
Blog Allard van Gent 