Blog Allard van Gent

Tijdens de zonnige wandeling in de buurt bekroop me opeens het idee iets over deze bijzondere dagen, over deze corona days, op te schrijven. Of zal ik schrijven, aan het digitale papier toe te vertrouwen?  Bij de laatste versie zouden lezers wel eens kunnen afhaken, omdat het wel héél oubollig klinkt.

Op te schrijven dus. Daarmee bedoel ik niet dat ik noteer dat er velletjes papier op de ramen van de restaurants hangen waarop staat dat gerechten alleen nog afgehaald kunnen worden. Evenmin bedoel ik de mensen die in een lange rij – 1,5 meter afstand tussen iedere bezoeker – voor een ijssalon staan waar maximaal één persoon naar binnen mag. Wat ik dan wel bedoel? De mensen die ik tegenkom. Sommige mensen maken een boogje om te laten zien ‘kijk, ik hou afstand’. Andere mensen blijven al pratend midden op de stoep lopen alsof er niets aan de hand is om te laten zien ‘kijk, ik ben niet zo’n bange aansteller’. En ik? Ik stap opzij als iemand geen afstand neemt en blijf even staan om deze twee nieuwe mensengroepen van veilige afstand te bekijken.

De wandeling had nog meer in petto. Verhalen schoten als paddenstoelen uit de grond. Over de teleurgestelde jongen die niet begreep waarom de meisjes met een boogje om hem heen liepen. Hoewel, dat is niet echt een verhaal. Je zou de gedachte van de teleurgestelde jongen op Twitter kunnen zetten en zien of iemand het leuk vindt. Immers, met een boogje om iemand heenlopen heeft vandaag de dag een compleet andere betekenis dan voorheen. Nu doe je het om te voorkomen dat het aantal besmettingen met het inmiddels wereldberoemde virus niet stijgt en niet om een onaangename ontmoeting te vermijden. Sterker nog, ik zie mensen met een boogje om me heen lopen die me smachtend aankijken, alsof ze niet langer meer kunnen wachten totdat iemand een arm om ze heen slaat.

Een echt samenhangend verhaal is het niet geworden. Ik weet nog niet of ik iedere keer mijn ervaringen tijden de wandelingen aan het digitale..sorry..opschrijf. Wat ik in dit stukje in ieder geval wil opnemen, is het lied dat tijdens de wandeling uit het niets opdoemde. Het ligt misschien voor de hand dat juist dit lied opdoemde, want het lied heeft met iets te maken. Aan de andere kant vind ik het interessant om te zien dat niets en iets onafscheidelijk van elkaar blijken te zijn.