Blog Allard van Gent

Vandaag schrijf ik weer een stukje over een wandeling in de buurt, hoewel ik hier geen gewoonte van wil maken. Geen vooropgezette serie, want dat betekent dat ik mezelf moet dwingen de straat op te gaan én een stukje te schrijven. Komt er een stukje bovendrijven, prima. Komt er geen stukje, dan geen stukje.

Het was gisteren wederom een zonnige dag en wederom liepen mensen met een boogje om me heen of liepen gewoon rechtuit alsof de pandemie alweer jaren achter ons lag. Op deze zaterdag waren de straten en de parken duidelijk voller dan de dagen ervoor. Ik betrapte mezelf erop dat ik nauwlettend in de gaten hield of iedereen de afstandregels in acht nam. “Bij jezelf blijven”, sprak ik tegen mezelf, als ik zag dat een groepje mensen te dicht bij elkaar stond. Dat zeg ik dezer dagen vaker tegen mezelf, omdat ik het gevoel heb dat de dagen zijn gevuld met een onzichtbare spanning. De meeste mensen om me heen gedragen zich alsof er niks aan de hand is, maar ook zij weten dat dit niet meer dan een pose is.  Dat verwijt ik die mensen niet, want ik loop zelf net zo rond. Maar wie goed kijkt, weet dat er momenteel heel veel aan de hand is. De er-is-toch-niets-aan-de-hand-houding is gewoon een overlevingsmechanisme.

Vandaag liep ik achter het stadhuis van Schöneberg door een straat  waar ik alleen een postbode en een dame met een teckel tegenkwam, beiden op grote afstand van mij en van elkaar. Ik wilde op de hoek van het stadhuis linksaf en dan langs de zijkant van het statige gebouw terug naar huis lopen. Maar dat ging niet door. Ik bevond me geheel onverwacht ik in een situatie waarin me geen raad wist. Een jonge vrouw in een witte bruidsjurk lachte naar een groep feestelijk en netjes aangeklede mensen op zeker 10 meter afstand tegenover haar. Allemaal hielden allemaal hun telefoon in de lucht en fotografeerden gretig. Naast de bruid stond de bruidegom in een chique, donker kostuum. Net als zijn kersverse echtgenote lachte en zwaaide hij ook. Op korte afstand van het bruidspaar fotografeerde een man met een professionele camera. Dat moest de bruidsfotograaf zijn. Hij droeg een mondkapje, net als de als oudere man en vrouw achter hem, waarschijnlijk de ouders van de bruid of bruidegom.

Ik wilde niet door het beeld van de fotograferende mensen lopen en dat betekende dat ik niet verder kon. De paparazzo in mij pakte de telefoon uit m’n rugzak om dit tafereel vast te leggen. De personen met mondkapje zouden ook op de foto moeten. Ik dacht aan de reacties als ik deze foto op internet zou zetten: onverantwoordelijk, belachelijk, dit kan niet. Wel of niet fotograferen, dat was het dilemma.

Ik liet de telefoon weer in mijn rugzak vallen en liep terug. De vrouw met de teckel keek mij vriendelijk verbaasd aan, want we hadden elkaar zojuist nog toegeknikt, ondanks dat we elkaar niet kenden. Dat overkomt mij wel vaker. De postbode was inmiddels een paar huizen verderop aan het werk. Wel of geen foto, dacht ik nog steeds. Ik liep vanaf de andere kant om het stadhuis heen om het huwelijkstafereel nog eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Ze stonden er nog. Nee, ik kon niet fotograferen. Iets weerhield me ervan.

Ik had mijn dilemma overwonnen. Geen sensatie deze dagen. Kersverse bruidsparen hebben het nu al zwaar genoeg. Zij hadden hun feestelijke dag natuurlijk anders voorgesteld. Wel fotografeerde ik het blad papier waarop stond dat de vlooienmarkt niet plaatsvond, met op de achtergrond het stadhuis. En ik maakte een foto van het gebouw van het Gemeinsames Juristisches Prüfungsamt der Länder Berlin und Brandenburg (GJPA), enkel en alleen, omdat het gebouw met de blauwe lucht op de achtergrond er gewoon om vroeg vastgelegd te worden. Voor wie het wil weten: dit is het Norsternhaus en werd in 1913/1914 gebouwd. Voorheen was hierin de Nordstern Versicherung gevestigd. Die Duitse verzekeringsmaatschappij is later opgegaan in de huidige Axa verzekeringsmaatschappij.

Na deze korte wandeling twijfelde ik of ik hierover iets zou schrijven. Inmiddels heb ik het al gedaan, hoewel ik eigenlijk over iets anders wilde schrijven, namelijk over de onzekerheid die de corona dagen met zich meebrengt. Niemand weet hoe de situatie morgen, overmorgen, laat staan volgende week is. En hoe is het in mei, in juni? Daar wilde ik over schrijven. Het is nu dé uitdaging om van moment tot moment te leven en niet te veel na te denken over wat komen gaat. Je wordt er bijna toe gedwongen zo te leven en dat zie ik als een voordeel. Ik beschouw het als een kunst om bewust in het hier en nu te zijn, je niet te veel te laten afleiden door gedachten en het leven op je af te laten komen. Over die kunst wil ik de volgende keer een stukje schrijven. Of het er ooit van komt, dat zal de toekomst uitwijzen.