Blog Allard van Gent

Een half uur geleden fietste ik langs een kerk en overwoog een foto te nemen. Ik overwoog nog meer. Ik zou de foto op mijn blog kunnen zetten, op Facebook of op Twitter. Gewoon zo. Misschien nog met een bijschrift als “Kerk in Berlijn” of “Een zonnige dag in de Duitse hoofdstad”. Of ik met die actie iemand een plezier zou doen, dat wist ik niet. Daarom nam ik ook de optie in overweging om geen foto te nemen. Geen foto betekende dat mensen die dit stukje nu lezen de kerk zonder mijn toedoen wellicht nooit in hun leven gezien zouden hebben. Het lot van die mensen lag in mijn handen. Of misschien zou een internetganger per ongeluk op deze blog belanden, de kerk zien en opeens een geniaal idee krijgen waarmee hij de hele wereld zou veranderen. Een verandering waar de corona-epidemie nog een puntje aan kon zuigen.

In een tijdschriftartikel zou hij zeggen dat het door die ene foto van een een kerk kwam, een foto op een blog waar hij nooit eerder was geweest. Kerk in Berlijn of iets dergelijks stond er onder de foto, dat kon de succesvolle wereldverbeteraar zich nog wel herinneren. Had hij de foto niet gezien, zou hij dan toch op het geniale idee gekomen zijn om de wereld zo drastisch te veranderen, wilde de interviewer nog weten. Nee, luidde het antwoord. Absoluut onmogelijk. En met die gedachte in mijn achterhoofd stond ik met mijn smartphone voor de kerk, fotografeerde het gebouw en plaatste de afbeelding vervolgens op mijn blog. Nu kan hij langskomen, dacht ik. Op hoop van zegen.