Blog Allard van Gent

Deze eerste dag in de buitenlucht voelde ik me als Rocky Balboa die begin deze maand een paar flinke stoten voor zijn hoofd kreeg, gedwongen binnen moest blijven en nu naar buiten mocht. In werkelijkheid was de tegenstander een virus dat eind oktober ongemerkt mijn lichaam betrad en zich later, op 4 november, door een test liet ontmaskeren als COVID-19.

Terugkijkend op de periode na de eerste klap herinner ik me dat ik een week lang niets kon proeven en ruiken. Daarna volgden enkele koortsachtige dagen met niet te onderdrukken hoestaanvallen. Vervolgens werd het iets rustiger, minder koortsachtig en was er alleen nog sprake van vermoeidheid en zo nu en dan wat hoesten.

Daarom voelde ik me vandaag na 17 dagen quarantaine niet alleen als Rocky Balboa, maar ik voelde ook een enorme dankbaarheid dat ik nog bestond. Immers, met dit virus valt niet te spotten. Er waren dagen dat ik het alarmnummer op een post-it noteerde om tijdig een Notarzt te kunnen bellen. Ik ben blij dat het ergste erop zit. Hoe het met mijn gezondheid verder gaat, dat weet niemand. De lange termijn effecten zijn logischerwijze nog niet bekend. Dat heeft als voordeel dat ik het beroemde “Carpe diem” niet meer als een spreekwoord zie, maar het vanaf vandaag tot een levenswijze heb omgedoopt.