Blog Allard van Gent

‘Ik zoek het ziekenhuis.’
‘Je volgt dit pad. Eerst rechts, dan links en dan weer rechts’, zei één van de twee oude dames.
Een fietsbel waarschuwde, maar ik kon het geluid niet snel genoeg thuisbrengen.
‘Jezus, kun je niet uitkijken? Heb je geen ogen in je lijf?’
Ik maakte een flinke smak. Het bloed sijpelde uit mijn hoofd.
‘Ik bel een ambulance’, zei één van de twee oude dames. Ze waren me gevolgd, omdat ze verder niets om handen hadden.
‘U hebt een aardige smak gemaakt’, zei de dokter. ‘Een hersenschudding. U blijft nog twee dagen om uit te rusten.’
Op de dag dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, adviseerde de dokter me de eerste week niet te fietsen. Ik stapte in een bus.
‘Chauffeur, u gaat verkeerd’, riep één van de twee oude dames naar voren.
‘We gaan goed hoor, mevrouwtje’, riep een man achter mij. Ik keek om. Daar zat de fietser die mij had aangereden.
‘Wie bent u?’, vroeg ik.
‘Wie denkt u?’, lachte hij en haalde een dode kat uit zijn binnenzak.
‘Jezus, u bent gek!’
‘Tot nu toe leek alles nog zoals het was, nietwaar’, zei de man.
‘Ik snap het niet.’
De man smeet de kat door het raam van de bus. De kat was weg. Het raam was heel.
‘Je droomt, idioot. Je moet wakker worden en niet in je droom blijven zitten. Daar komen ongelukken van.’
Direct na het horen van deze woorden maakte de chauffeur mij wakker.
‘Dit is het eindpunt. U hebt zitten slapen. Het is niet mijn taak iedereen wakker te houden. Ik hoop dat u er hier uit moet, want verder ga ik niet.’
‘Ik ben alles’, las ik in graffiti letters op de ruit van het verlaten bushokje.
‘Ik ben alles’, dacht ik en vertrok.