Blog Allard van Gent

Soms moet je als vertaler van poëzie passen, omdat de doeltaal niet in staat is het gedicht in zijn volle pracht weer te geven. De dichter Menno Wigman deed dit bij het beroemde gedicht Ein alter Tibetteppich van Else Lasker-Schüler. En ik geef hem gelijk. Je kunt dit gedicht weliswaar vertalen, maar wie is erbij gebaat als de kracht van het gedicht verloren gaat? Niemand. Liever geen vertaling dan een slechte vertaling.

Achter in de bundel Altijd kleurt je bloed mijn wangen rood schrijft Wigman het volgende:

“Tot slot een kleine bekentenis. In deze bundel treft u ongetwijfeld de allersterkste liefdesgedichten van Lasker-Schüler aan, daar steek ik m’n hand voor in het vuur. Maar één gedicht moet u missen. Dat is het beroemde gedicht Ein alter Tibetteppich. Hoe ik me ook stukbeet op die prachtige openingsregels, het lukte me maar niet om ze in het Nederlands te laten flonkeren. Soms moet een vertaler z’n handen thuishouden, zeker als het om zo’n onnavolgbaar rijm gaat:

Ein alter Tibetteppich

Deine Seele, die die meine liebet,

Ist verwirkt mit ihr im Teppichtibet.

Strahl in Strahl, verliebte Farben,

Sterne, die sich himmellang umwarben.

Unsere Füße ruhen auf der Kostbarkeit,

Maschentausenabertausendweit.

Süßer Lamasohn auf Moschuspflanzenthron,

Wie lange küsst dein Mund den meinen wohl

Und Wang die Wange buntgeknüpfte Zeiten schon?