Blog Allard van Gent

Ontgoocheld. Het woord kom je niet zo vaak meer tegen. Jammer, want ik vind het veel beter klinken dan bijvoorbeeld teleurgesteld of gedesillusioneerd. Het woord ontgoocheld heeft iets ontwapenends. Is iemand teleurgesteld en gedesillusioneerd, dat kijkt hij of zij vaak sip of zuur. Als ik ontgoocheld ben, dan kijk ik vaak verbijsterd en kan ik in negen van de tien gevallen ook hartelijk lachen. Niet cynisch of zuur, maar opgelucht. Zoals vandaag in de bibliotheek. Ik volg de aanwijzing van de sms, waarin staat dat mijn bestelde boek klaarligt om afgehaald te worden. Een perfect systeem. Ik geef de bibliotheekmedewerker mijn pasje.

“092”, mompelt hij en verdwijnt tussen de boekenkasten. 092 is mijn persoonlijke afhaalnummer bij de bibliotheek.
“Het boek is er nog niet”, vertelt hij me.
Ik weet meteen, hier klopt iets niet. Na een sms-je is het boek altijd aanwezig.
“Een half uur geleden kwam op mijn telefoon een sms van de bibliotheek binnen met de mededeling dat mijn boek hier bereid ligt om opgehaald te worden.”
Zo, die staat.
“Het boek is wel al in de bibliotheek maar nog niet in de kast. Dan moet u even wachten.”
“Even wachten?”, vraag ik.
“Een half uur of een uur”.
Ik merk dat deze in mijn ogen nieuwe, nog niet goed ingewerkte medewerker gewoon een gooi naar de wachttijd doet.
“Komt u morgen maar terug”, zegt opeens een kordate, kleine dikke vrouw, die de hele tijd naast de man gestaan moet hebben. Haar gezicht staat mij niet aan maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
“Ik heb een sms gekregen waarin staat dat ik mijn boek kan ophalen”, herhaal ik.
“Als uw zo’n sms krijgt, dan moet u altijd een dag later komen,” vertelt de bitse vrouw op een toon alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je een dag later komt als er staat dat je het boek vandaag kunt ophalen.
Ik kijk snel even achterom, want ik heb het gevoel dat nu spontaan mijn broek naar beneden zakt en dat is nogal gênant in een openbare bibliotheek. Gelukkig zit de broek nog om mijn middel.
De nieuwe medewerker knikt nog eens bevestigend, alsof het inderdaad logisch is dat je een dag later moet komen.
“Het zou zinvol zijn om de sms pas te versturen als het boek er ook echt ligt”, vertel ik nog, terwijl ik weet dat ik mijn bestelde boek vandaag niet meer in handen krijg.
“Dat is de techniek. Daar kunnen wij niets aan doen. Dat is gewoon zo.”
“Nou, zeg ik, dan nog een prettige dag.”

Ik weet dat het volstrekt zinloos is om het met de techniek aan te leggen. De techniek wint altijd. Dit voorval deed me denken aan Apeldoorn, waar ik me in een soortgelijke situatie bevond en ook met de techniek in de clinch lag. Ik zat in mijn auto voor de slagboom van een parkeerplaats en wilde wegrijden. Toen..ach…waarom niet een link naar dat stukje, dan kan ik hier de tekst alvast afsluiten. Veel plezier met lezen.