Blog Allard van Gent

De opkomst der onverschilligheid aan het begin van de 20e eeuw.

Pakweg de afgelopen 20 jaar is er volgens mij sprake van een wereldwijde toename van onverschilligheid. De coronapandemie blijkt een mooie graadmeter te zijn en maakt duidelijk hoe de wereld er vandaag de dag bij staat. Hoeveel onverschilligheid zich heeft verzameld en wat de consequenties zijn. Onverschilligheid is ook een gebrek aan vertrouwen, een gebrek aan respect voor je medemens, het leven, voor het bestaan, voor de kosmos, voor God of hoe je het ook noemen wilt.

Volgers
Hoezo pandemie, hoezo virus? Die vraag stelden enkele mensen zich aan het begin van de pandemie hardop en al snel kregen ze volgers, en dat niet alleen op Facebook en Twitter. Er werden demonstraties georganiseerd, want deze mensen lieten zich niks wijsmaken door de politici en de wetenschappers. Het is een griepje, luidde het credo.

Inmiddels zitten we in de vaccinatieperiode en kijk, nu manifesteert die onverschilligheid zich opnieuw. Ik heb een goed immuunsysteem, dus waarom zou ik zo’n gevaarlijk vaccin in mijn lichaam laten spuiten? En hup, daar schieten de volgers weer als giftige paddenstoelen uit de grond. En dat niet alleen op Facebook en Twitter.

Goed immuunsysteem
Duizenden mensen, mezelf incluis, weten inmiddels uit eigen ervaring dat een goed immuunsysteem geen garantie is om niet besmet te raken. Deze onverschillige personen vormden aan het begin van de pandemie nog een gevaar voor de volksgezondheid, omdat ze alle coronamaatregelen belachelijk maakten en in de wind sloegen.

Maar gelukkig neemt dat gevaar met de dag af. Het staat namelijk vast dat degenen die zich niet laten vaccineren, vroeg of laat met het coronavirus worden besmet. Immers, de coronamaatregelen worden versoepeld en daardoor lopen de niet gevaccineerde mensen een steeds groter risico besmet te raken, hoe sterk hun immuunsysteem ook is. Het deert ze echter niet, want ze hebben wel vaker een griepje gehad. Bovendien is de kans dat je eraan sterft zeer gering.

Niks aan de hand
In de toekomst zullen we mensen tegenkomen die zwaar hoestend en zwetend van de koorts roepen dat ze de griep hebben opgelopen. Dat ze niets meer kunnen ruiken en ook hun smaakvermogen er tijdelijk de brui aan geeft, dat houden ze liever voor zichzelf. En als ze merken dat de griep dit keer wel erg heftig is, dan zullen ze dat gewoon op de koop toenemen. Niks aan de hand. Hoezo pandemie, hoezo virus?

Ook te lezen op Metronieuws.nl

Een dealer, een dief of een werkloze. Dat dacht ik laatst van iemand die ik tegenkwam na afloop van mijn bezoek aan Anke.

De man zat op een bankje naast haar flat. Donkerblauw trainingspak, een zwarte wollen muts op, gymschoenen aan en dan doodleuk gewoon zitten te zitten. Als hij nou jogde, maar nee. Anke is een goede vriendin van mij. We hebben elkaars huissleutels, want je weet maar nooit. Ik noem dit, want het staat in verband staat met de situatie die zich vanochtend voordeed. Eentje die bijna te idioot voor woorden is, maar ik schijn patent te hebben op situaties die bijna te idioot voor woorden zijn.

Anke
Ik sta in mijn trainingspak voor mijn eigen woning en heb twee sleutels in mijn hand: eentje van het huis en eentje van de woningdeur. Mijn plan: wandelen met een optie tot joggen. Slaperig probeer ik de woning af te sluiten en dan gebeurt het. De sleutel valt op de grond. Nog lijkt er niets aan de hand, maar in hurkpositie zie ik voor het eerst in mijn leven dat de tegelvloer van het trappenhuis vlak voor mijn woningdeur ophoudt. Direct voor de deur is een soort geul waar een tochtstrip in zou passen, maar er ligt geen tochtstrip in. Mijn sleutel ligt erin, met de helft al onder de deur. Met de andere sleutel probeer ik de woningsleutel naar me toe te trekken, maar hij schuift weg, pats, de andere kant op. Ja, lieve lezers, het is me gelukt om voor de eerste keer in mijn leven m’n huisdeursleutel voor de gesloten woning naar binnen te laten vallen. Wat nu? Precies, Anke!

Bankje
In een drafje loop ik richting haar moderne flat. Ze moet thuis zijn, zeg ik de hele tijd. Ik druk op de bel. De flatdeur zoemt niet open en niemand vraagt wie daar is. Het is nog vroeg. Misschien staat ze onder de douche of ligt ze nog in bed. Ik besluit een kwartiertje te wachten. Het is prachtig weer. Gelukkig is het bankje naast de flat leeg. Ik geniet van de zonnestralen. Wie had gedacht dat ik hier ooit nog eens op dit bankje zou zitten. Voorbijgangers kijken me met een vluchtige blik aan. Het lijkt wel of ze me taxeren. Wat is dat voor een type, lijkt een voorbijganger te denken. Zijn afkeurende blik ken ik maar al te goed. Ik zie hem denken. Het lijkt wel een dealer, een dief of een werkloze.

Ook te lezen op Metronieuws.nl

Op deze zonnige zondag loop ik door het park en zie dat in de voetbalkooi tien jongens fanatiek achter een bal aanrennen. Ze schreeuwen en hebben duidelijk plezier. Het is lang geleden dat ik hier langsliep én de kooi in gebruik was.

De laatste keer dacht ik nog, ik ben blij dat die kooi ervoor zorgt dat ik niet ongewild met een kopbal aan hun spel deelneem. Nu loop ik langs de kooi en denk, zouden ze allemaal een sneltest hebben gedaan voordat ze de kooi in stapten? Natuurlijk gaat het mij niets aan of ze allemaal een test hebben gedaan en dus loop ik verder.

Twee vrouwen met mondkapje
Ik zie dat twee vrouwen, volgens mij moeder en dochter, een mondkapje dragen en al wandelend met elkaar praten. Zelf loop ik zonder mondkapje, want ik zie geen aanleiding om het kapje nu op te zetten. Iedereen houdt afstand en ik loop in de frisse lucht. Ik heb altijd wel een kapje bij me, voor het geval zich een situatie voordoet waarbij je er gebruik van moet maken.
Ik zie nog meer parkbezoekers die een mondkapje dragen. Op de sociale media zouden bij het zien van dit beeld de tweets en Facebook reacties door het plafond gaan met teksten als „wat een onzin”, „hoezo buiten een kapje dragen”, „overdrijven is ook een vak”, „wat een bangeriken”, „gemanipuleerd door de media en de politiek”, „niet meer normaal!”, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

(Digitale) werkelijkheid
Maar de digitale werkelijkheid staat gelukkig los van de werkelijkheid in het park. De mensen met een mondkapje hebben geen last van mensen die roepen dat hun gedrag onzin is, dat ze overdrijven of dat het bangeriken zijn die door de media en de politiek zijn beïnvloed. Deze mensen lopen om wat voor reden dan ook gewoon met een mondlapje op en dat is prima zo. Waarom zou ik me daar over opwinden? Waar ik me veel meer over opwind, is het feit dat ik op een zonnige dag door het park loop en zonder op mijn telefoon te kijken toch allerlei boze tweets langs zie komen. Ik heb die teksten zelf verzonnen op het moment dat ik mensen met een mondkapje zag lopen. Dat lijkt me nou iets om me ernstig zorgen over te maken. Ik ga morgen maar eens naar de dokter.

Ook te lezen op Metronieuws.nl