Blog Allard van Gent

Wie in Berlijn zo nu en dan met de S-Bahn onderweg is, zal ongetwijfeld wel een keer een optreden van één of meerdere muzikanten in een wagon hebben meegemaakt. Of de jongen hebben ontmoet die zich eerst netjes voor de storing verontschuldigt en vervolgens op monotone wijze vertelt dat hij dakloos is en geld nodig heeft voor medicamenten of andere spullen. Daarnaast heb je natuurlijk nog de verkopers van de daklozenkrant, die allen op hun eigen manier proberen de krant aan de man te brengen, variërend van de  enthousiaste man die ons alles over de inhoud van de nieuwe uitgave vertelt tot de slaapwandelaar die met zijn stapeltje kranten deur in, deur uit loopt, zonder zich te beseffen waar hij eigenlijk is, wie hij is, wat hij doet en waarom.

Gisteren kwam ik voor de eerste keer een nieuw fenomeen tegen. Eerlijk gezegd was ik nogal verrast en wist ik in het begin niet goed hoe ik me moest gedragen. Aandachtig luisteren en na afloop applaudisseren, zoals enkele medereizigers deden. Of gewoon verder gaan met het lezen van de krant en er niet al te veel aandacht aan besteden, zoals de meeste reizigers deden. Ik heb het over een dame die vol energie de wagon binnenvloog (de S5 van Ostbahnhof naar Spandau) en enthousiast vertelde, dat ze ons wilde vermaken met wat leuke teksten van Joachim Ringelnatz en Kurt Tucholsky. Met veel mimiek en gevoel voor intonatie begon ze met het voorlezen van enkele verzen. Zo nu en dan keek ik op en dacht “ nou, dat is weer eens wat anders dan steeds datzelfde deuntje van de man die ik steevast in een S-Bahn tegenkom.

Na twee teksten volgde een kort stukje cabaret, zoals ze zelf aankondigde. Gek genoeg lette ik niet op wat er gebeurde maar dacht ik al aan het moment na afloop. Wat zou ze doen, met de pet rond of gewoon uitstappen? Ze leek me niet het type dat haar hand ophield en ons passagiers met smekende ogen om een beetje geld zou vragen. Het applaus stierf weg en ik kreeg antwoord op mijn vraag.  Ze vroeg ons beleefd om een kleine bijdrage voor de kleinkunst in Berlijn en liep iets te snel met een soort wollen sok langs de passagiers en verdween weer net zo snel als ze waq gekomen. Zo snel, dat je nauwelijks de kans had om geld te geven. Misschien een volgende keer.