Blog Allard van Gent

Gisterochtend, vlak voordat ik de stad in wilde om een boek te kopen,  zette ik even de televisie aan en viel in een uitzending over raven. Eigenlijk wilde ik alleen even op teletekst het nieuws lezen, maar deze documentaire had mij direct in zijn greep. Jammer dat ik vroeger bij de biologieles op school altijd spijbelde, want anders had ik al veel eerder geweten dat raven ook wel vliegende apen worden genoemd. Niet vanwege hun uiterlijk, dat moge duidelijk zijn, maar vanwege hun intelligentie. Binnen het dierenrijk blijken er maar drie van de ruim zes miljoen dieren te bestaan die een werktuig gebruiken om aan hun voedsel te komen; de chimpansee, de olifant en de raaf.

De boeiende film toonde diverse tests met raven. Eén onderzoek fascinerende mij vooral. Op een tafel lag een stukje voedsel in een buis. De raaf zou het voedsel alleen kunnen bemachtigen door met een lang stokje in zijn snavel het voedsel uit het buisje te trekken. De onderzoeker had echter een lang stokje in een met tralies dichtgespijkerd soort vogelhuisje neergelegd, dat ook op tafel stond. Naast de tafel hing aan de tak van een boom een kort stokje aan een touw. De raaf zou dus eerst het touw omhoog moeten halen, dan het korte stokje verwijderen en vervolgens met het korte stokje in het vogelhuisje moeten peuteren om het grote stokje eruit te krijgen. Tot slot zou hij dan met het grote stokje het stukje vlees kunnen pakken. En precies dat gebeurde er (minuut 15:35 tot 19:00, na het 1e experiment).

De documentaire zat vol met momenten waarbij mijn mond openviel van verbazing. Raven hebben minimaal twee dialecten, ze maken luide geluiden om met andere raven te communiceren en “praten” zachtjes met hun gezinsleden. Sterft een raaf, dan komt een grote groep raven in de buurt van het dodelijke slachtoffer bijeen om enkele minuten te rouwen (minuut 43:20). Ze kraken walnoten door deze uit de lucht te laten vallen (minuut 34:05). Voordat ze de noot laten vallen vliegen ze vanaf bepaalde hoogte naar beneden en schatten het gewicht van de noot, zodat ze de noot precies vanaf de juiste hoogte laten vallen  en de noot op de grond wordt gekraakt zonder helemaal kapot te gaan. De raaf volgt de vallende noot tot op de bodem, zodat niemand hem steelt. Dit talent hebben ze nog verfijnd. Ze zorgen ervoor dat de walnoot op de straat valt als het stoplicht op rood staat. Daarmee sluiten ze het risico uit dat zij of hun walnoot slachtoffer worden van het rijdende verkeer.

De documentaire heet “Raben – Unterschätzte Genies” en is de moeite waard om in zijn geheel te bekijken. Raven herkennen net als olifanten ook mensengezichten. De documentaire laat zien hoe een raaf op een testpersoon reageert die hij drie jaar eerder voor het laatst zag. De raven blijken ons mensen dan ook al veel langer in de gaten te houden dan wij de raven. Helaas heb ik geen Nederlandstalige versie of een versie met Nederlandse ondertiteling kunnen vinden.