Blog Allard van Gent

Links van mij zie ik hoe een jonge vrouw door drie mannen wordt belaagd. Ze vliegen op haar af, de vrouw schiet er vandoor. Ik lach, want daarvoor was het andersom. Toen zaten er drie vrouwen achter één mannetjeseend aan. Ik zie hoe de op de vlucht geslagen vrouwtjeseend nu beledigd maar vol trots verder zwemt. De andere eenden kijken eventjes opzij en slapen verder. Ik kijk op mijn telefoon. Half elf. Zouden eenden op zaterdagochtend ook uitslapen, vraag ik me af. De hoentjes zijn in ieder geval allemaal op.

Zo nu en dan komen hier ook mensen in een joggingpak langs. Een kleine vrouw met een behoorlijk dik achterwerk, dat als een blubberpudding in haar zwarte maillot heen en weer beweegt. En een lange man die niet wil uitglijden en zich daardoor met rare grote passen een weg baant. Achter hem komt iemand aangelopen die lange tijd net achter mij blijft.

Ik kijk niet om, maar ben wel  heel nieuwsgierig wie er achter mij aan sopt. Sopt, omdat de bodem van dit pad door de regen en de gevallen bladeren in een blubberige massa is veranderd en nauwelijks begaanbaar is. Het soppende geluid bevindt zich nu naast me, op de inhaalstrook. Ik zie wederom een kleine dame, ook met een proportioneel groot achterwerk dat nog meer tekeer gaat dan bij de vorige vrouw. Dat komt omdat ze snelwandelt.

Als dan nog een stokoude man in een groen trainingspak en een paarse gebreide muts op zijn hoofd mij tegemoet strompelt kan ik een lachbui niet meer voorkomen. Het lijkt erop alsof al deze mensen vandaag de terugkeer van Monthy Python met een silly walk vieren. Na een uur in de natuur verlaat ik de Schlachtensee, op weg naar de enige delicatessenzaak in Berlijn die Uckerkaas verkoopt, direct naast S-Bahn station Schlachtensee.

Uckerkaas is kaas van kaasboer Wolters, die in de jaren ’90 met zijn gezin vanuit Groningen naar de Uckermark vertrok om daar een kaasboerderij op te zetten. Hij “boert” goed, om het maar zo te zeggen. Twee jaar geleden wilde ik al een reportage over hem en zijn bedrijf schrijven en stuurde mijn idee naar honderd tijdschriften in Nederland. Helaas bleken honderd tijdschriften in Nederland geen interesse te hebben in een Groninger die in het gebied ten noordoosten van Berlijn succesvol zijn Uckerkaas verkoopt. Dan niet.

“Lekker”, zeg ik tegen de verkoopster nadat ze mij een plakje oude Uckerkaas heeft aangeboden. Ik koop een halve kilo, loop terug naar de auto en rij voldaan terug naar Kreuzberg. Eindelijk heb ik dan een lekkere kaas ontdekt die niet onderdoet voor de kaas in Nederland. Bij mij om de hoek, op Südstern, koop ik op de markt nog twee zakken drop bij de Nederlandse dropverkoper. Net als bij de oude kaas heb ik soms ook ineens zin in drop. Dan is mijn missie voor deze zaterdag volbracht en keer ik opgelucht terug naar mijn woning. Ik heb alle noodzakelijke levensmiddelen in huis, laat de acute verslavingsverschijnselen nu maar komen.