Blog Allard van Gent

Voorconcert
Het is donderdagavond 2 april, 20:30 uur. Op het podium van de Berlijnse Neue Heimat, een met veel graffiti versierde oude fabriekshal die niet Berlijnser zijn kan, bedanken vier vrouwen Qeaux Qeaux Joans zeer hartelijk, omdat ze hier vóór haar concert mogen optreden. Eén, twee, wel drie keer bedanken de dames van de Londense band Marine de Nederlandse zangeres voor hun plekje op het podium. De Neue Heimat is een groot gebouw met concertzaal op het RAW-terrein in stadsdeel Friedrichshain en geldt als één van de laatste alternatieve plekken in de Berlijnse binnenstad.

De Low-Fi, Indie-pop band Marine bestaat uit de twee zangeressen/gitaristen Ruby Jack en Cara Sebastian, basgitariste Beth Dariti en de Duitse drumster Kaja Magsam, die zo onder de indruk was van de Londense band, dat ze zich ooit persoonlijk als drumster aanmeldde. Ruby Jack’s stem ligt tussen de mezzosopraan en de sopraan. Dat las ik op een blog van een Britse muziekliefhebber. Als Jack en Sebastian tegelijk zingen, dan kun je als luisteraar niets anders dan in dit krachtige stemgeluid opgaan. “The sound crashes over you like a wave, taking your breath away”, aldus de eerder genoemde muziekliefhebber. Ik sluit me helemaal bij zijn woorden aan. De in 2012 opgerichte band Marine start dit jaar met de eerste tournee. Meer informatie over Marine staat op hun Facebook pagina.

Hoofdconcert
Als de Britse musici en Duitse drumster het podium verlaten, stroomt de zaal langzaamaan voller en voller. De comfortabele stoeltjes rondom het podium en de met kaarslicht versierde tafeltjes zorgen voor een een warme sfeer in deze bijzondere concertzaal. Zelfgebouwde banken van drie op elkaar gestapelde pallets leveren extra zitplaatsen op. Ik zit in de achterste rij met comfortabele stoelen, pal voor de mensen van het licht en geluid en met een directe blik op het midden van het podium. Schuin achter mij bevindt zich de bar met daar omheen alle bezoekers die geen zitplaats meer konden bemachtigen.

Om kwart voor tien is het dan zo ver. Ik zie hoe een grote groep mensen het podium betreedt. Het is nog te donker om te kunnen onderscheiden wie wie is. Het zijn welgeteld tien personen. Dan is er licht. Qeaux Qeaux Joans zit prominent in het midden van het podium achter haar stage piano en met haar gitaar onder handbereik. Links van haar zit producer Reyn Ouwehand (keys en elektronica) met schuin achter hem de Duitse drummer Sönke Reich. De twee backing vocals Janda en Inez herken ik nog van het concert in Dresden. Vanavond worden ze vergezeld door de Nederlandse backing vocal Ralf.

Berliner Camerata
De topmusici van Berliner Camerata nemen de rechterkant van het podium in beslag. Dit muzikale gezelschap trad in Duitsland o.a. al op in de Berliner Philharmonie, het Gewandhaus in Leipzig en de Laeiszhalle in Hamburg. Daarnaast speelt een deel van de groep geregeld samen met gerenommeerde artiesten  zoals pianist Yorck Kronenberg, mandolinespeler Avi Avital, jazzmuzikant Sebastian Studnitzky en vanavond wederom met Qeaux Qeaux Joans. Wederom, omdat de groep in december 2014 ook al met Qeaux Qeaux Joans  in de Neue Heimat speelde. Destijds zongen ze o.a. Nature’s Mistake, het achtste nummer van Qeaux Qeaux Joans’ kersverse cd The Ritual, die tijdens de Record Release Show van deze avond centraal staat.

Passie
Qeaux Qeaux Joans geniet duidelijk van de grote opkomst en de sfeer in de zaal. Het publiek heeft er zin in, de musici hebben er zin in en zo begint een avond die de zangeres al snel bestempelt als eentje “waarvan je wilt dat hij niet ophoudt te bestaan”. Anders dan in Dresden is dit écht een compleet concert waarbij je als toeschouwer blij bent dat je de weg hier naartoe hebt gevonden. De veranderlijke stem van Qeaux Qeaux Joans neemt je mee naar niet te beschrijven werelden. Als ze eens flink uithaalt, dan voel je soms een innerlijke schreeuw die geen schreeuw is maar een muzikaal gezongen kunstwerk waar je even deel van uit mag maken.

De passie waarmee Reyn Ouwehand de nummers begeleidt komt niet alleen naar voren door zijn krachtige en overtuigende aanslag op de toetsen, je ziet hem ook opgaan in de muziek. Hiermee steekt hij ook drummer Sönke Reich aan, die eveneens met veel gevoel zijn bijdrage levert aan de fraaie composities. De violen en de cello van de Berliner Camerata bezorgen de muziek extra glans, net als de backing vocals, die net zo hartstochtelijk zingen als Qeaux Qeaux Joans zelf. In mijn favoriete nummer All of Me hoor je het duidelijkst hoe iedereen hier samenwerkt en alles geeft om iets moois neer te zetten. Kippenvel.

Media
The Ritual staat als een huis. Dat konden de bezoekers in Berlijn al vóór het concert lezen in diverse Duitse media zoals bijvoorbeeld in de actuele uitgave van het 2-wekelijkse gerenommeerde stadsmagazine Zitty BERLIN (31.000 exemplaren/178.000 lezers). Dit blad is een begrip in cultureel Berlijn. In een groot interview vertelt Qeaux Qeaux Joans over haar succes in Nederland, waar het debuutalbum No Man’s Land hoog in de iTune-Charts verscheen en haar optredens op de Nederlandse televisie opleverde. Het grote succes mondde echter uit in een crisis en het uiteenvallen van de toenmalige band. “Dat heeft me verrassend genoeg niet gedeprimeerd maar het was alsof de vensters open gingen”, aldus Qeaux Qeaux Joans, die sinds 2014 tussen Amsterdam en Berlijn leeft. Destijds trok ze zich enkele maanden terug in haar huis in Amsterdam om te schrijven. De opnames voor The Ritual waren in 12 dagen klaar. Hierbij werkte ze nauw samen met Reyn Ouwehand. In Zitty vertelt de 31-jarige zangeres verder dat haar songs vooral over “dood en afscheid, geboorte en wedergeboorte, gebreken en pijn en verlies”gaan.

Teaser van The Ritual met een deel van Running Out, het openingsnummer van The Ritual:

Ook de Duitse uitgave van muziekblad Rolling Stone heeft mooie woorden voor The Ritual in petto en schrijft over de jammerende, zich herhalende pianopatronen die majestueus door Running Out trekken en waarin ook altijd een sprankje hoop glanst. Ik kan dit beamen. Running Out is na All of Me mijn tweede favoriete nummer. Volgens Rolling Stone overweldigen in Battered Woman de strijkers en synthesizers, terwijl Nature’s Mistake transcendeert met gospel, ‘Kunstlied‘ (typisch Duits begrip) en sprookjesachtige muziek. Beter dan het tijdschrift kan ik het niet weergeven. Tot slot schrijft Rolling Stone, dat het album ***½ geeft, dat The Ritual een magische, pathetische reis naar het hart van de duisternis is en terug, muziek zoals het lijden van Jeanne d’Arc, op muziek gezet door Fiona Apple en Adele.

De avond in Neue Heimat bevestigt de positieve kritiek in zowel Rolling Stone als Zitty BERLIN. Dat is niet alleen mijn mening, ook het publiek reageerde bij ieder nummer laaiend enthousiast. Na de allerlaatste song stond iedereen direct op uit de comfortabele stoelen om de musici op het podium met een lang en luid applaus te belonen.

Tot slot wijs ik nog even naar het interview in Zitty, waarin terecht wordt geschreven dat de muziek geen enkele keer depressief maar muzikaal perfect uitgebalanceerd tussen psychologische diepgang en een de ziel masserende lichtheid klinkt. “Songs, die zich aan de grote pop-geste wagen, waarbij je aan de complexiteit kunt horen dat de zangeres jaren lang klassiek piano leerde spelen en aan het conservatorium studeerde. Songs, die groot zouden kunnen worden, zeer groot.”