Blog Allard van Gent

BERLIJN – Een veelbelovende jazzmuzikante, zo luidde de titel van een reportage over Lucía Martínez (Vigo, 1982) in het Spaanse dagblad El País uit 2008. De auteur had een vooruitziende blik, want onlangs verscheen het prachtige album De Viento Y De Sal van het Lucía Martínez Cuarteto. Het is het vervolg op hun debuut-cd Soños and Delirios, waar de Portugese zangeres Maria João en Spaanse saxofonist Perico Sambeat aan meewerkten en dat in 2009 als beste jazzalbum bij de Independent Music Awards werd genomineerd.

Lucía Martínez is percussioniste, slagwerkster en componiste. In 2007 vertrok ze naar Berlijn om aan het gerenommeerde Jazz Institut te studeren. Zij was één van de twee studenten die voor het toelatingsexamen slaagde. Twee jaar later, met een cum laude master op zak, richtte ze samen met haar voormalige professor slagwerk John Hollenbeck de band AzulCielo op. Haar composities zijn een mix van jazz met Gallische volksmuziek, flamenco en avant-garde. Accordeon, klarinet, saxofoon, piano, contrabas, slagwerk en vibrafoon zorgen voor een eigentijds geluid.

Naast slagwerk is film een grote passie van de energieke en temperamentvolle Lucía Martínez. Dat was één van de redenen waarom ze zich voor de filmacademie in Potsdam inschreef en daar momenteel de master filmmuziek volgt. Vóór deze studie componeerde ze ook al muziek voor diverse films.

Dan is het tijd om de muziek op de cd eens onder de loep te nemen. Op De Viento Y De Sal doet mij het tweede nummer Agua zo nu en dan aan niemand minder dan Nina Rota denken, maar dan met een Spaanse spirit. Met ruim zeven minuten is dit het langste nummer op de negen tracks tellende cd. Agua begint met een ritme dat nog alle richtingen op kan. De associatie met Fellini’s filmmuziek komt in het tweede deel, als een nog onheilspellend muzikaal landschap meer en meer body krijgt en de muzikale film begint. Het contrast met het eerste nummer Praia Samil is groot. Dat openingsnummer neemt je direct mee in een jazzsprookje. Het maakt niet uit waar dat sprookje over gaat, je voelt je meteen op een vertrouwd maar toch nog onbekend terrein.

Het derde nummer Alfonsina y el Mar is een Zuid-Amerikaanse klassieker. Dit is een gedicht van de Argentijnse schrijver Félix Luna en heeft de zelfmoord van de Argentijnse dichteres en schrijfster van de Argentijnse avant-garde Alfonsina Storni als thema. De stem van de Cubaanse gastzanger Pável Urquiza blijkt uitermate geschikt voor deze bijzondere bijdrage.

Het vierde nummer lijkt op de sprookjeswereld van het eerste nummer, alleen zijn de wegen anders. Het is wat frivoler met zowel klassieke als jazzy pianoklanken. Uiteindelijk wordt het een echt jazznummer met een heerlijk saxofoonspel en een perfecte afsluiting. Het blijft genieten met deze cd. La bella confusione heet het vijfde nummer, waarbij je langzaam je ogen sluit en rustig geniet.

Vervolgens klinken onvervalste jazzklanken in Hospital de objectos rotos, het zesde nummer dat staat als een huis. Nummer zeven is de instrumentale versie van Alfonsina y el Mar. Het een-na-laatste nummer heet Destino Vigo, de stad waar Lucía Martínez’ wortels liggen. De elektronische muziek van het toetsenbord beweegt zich hier meer en meer naar de voorgrond maar gelukkig weet een saxofoon het orgelachtige geluid tijdig te stoppen en de compositie fraai af te ronden.

Het laatste nummer Trance is ook een gedicht, maar dit keer geschreven door Lucía Martínez zelf. De poëtische tekst over vrijheid en gevangenschap past bij de muziek en andersom. Een mooie afsluiting van een cd die vergezeld gaat van een prachtig cd-boekje met sfeervolle foto’s van de Gallische kust en met de tekst van haar gedicht.

Ik vroeg Lucia of haar gedicht al was geschreven en ze er muziek bij zocht of dat ze de tekst bij de muziek schreef. Lucia Martinez: “Op de dag van de opname had ik een schriftje met gedichten uit de tijd dat ik 19 of 20 was. Ik opende het en dit gedicht lag opeens voor me. Ik heb Mario (Burbano) gevraagd of hij het kon voorlezen. Iedereen luisterde mee en daarna besloten we het op te nemen op de cd. Als je muziek maakt, dan moet je die magische momenten gebruiken en er op vertrouwen. Soms beleef je onverwacht mooie momenten en die worden dan  niet gebruikt. Ik ben iemand die altijd de ogen wijd open heeft, altijd.”

Lucía Martínez kan trots zijn op haar Portugese collega’s en zichzelf met De Viento Y De Sal. Een aanrader voor wie wil kennismaken met jazzcomposities van de huidige generatie jazzmusici. De muziek op deze cd is toegankelijk, poëtisch en draagt een voelbaar laagje temperament. De cd is te koop via Galileo Music Webshop.

Lees ook: Een muzikale reis: release concert ‘De Viento Y De Sal’