Blog Allard van Gent

“Allard, we moeten eruit, naar buiten, er is brand!” Dat riep de vriendelijke eigenaresse van de B&B in Bemmel en klopte daarbij stevig op mijn deur. Het was 03:00 uur ’s nachts en ik bevond me net in een diepe slaap. Ik herinnerde me dat ik in slaap was gevallen met de gedachte dat ik een plaatsje had uitgekozen waar het heerlijk rustig vertoeven was. Dit was de eerste dag van een driedaagse minivakantie die ik op het terras van een Italiaans restaurant had afgesloten en waarbij ik op weg naar mijn kamer nog dacht hoe heerlijk ontspannen het is om in een dorp te verkeren waar alles gewoon geregeld is en iedereen zorgeloos geniet van het dagelijkse bestaan. De bruine kroeg, een Chinees restaurant, een HEMA, een Albert Heyn, Lidl en Kruidvat, het is allemaal binnen een straal van nog geen 100 meter voorhanden.

Buiten hoorde ik mensen roepen. Tussen het spleetje van de gordijnen zag ik lichtflitsen of waren het toch zwaailichten. Ik snapte er niets van. Mensen beukten op voordeuren en ik dacht dat de jongeren uit het dorp zo veel hadden dronken en geblowd, dat ze hun rustige dorp op agressieve wijze wilden wakker schudden. Ik stapte uit m’n bed en opende eerst de deur van mijn kamer. In de gang van het huis, direct voor mijn kamerdeur, stond de eigenaresse. Ik herkende haar aan haar stem. Ze droeg een ochtendjas en de lange, zwarte haren zaten volstrekt anders dan de laatste keer dat ik haar zag. Dat was rond 17:00 uur bij het inchecken.

“We moeten op last van de brandweer het huis verlaten”, vertelde ze. “De schuur van de buren staat in brand.” Ik trok een spijkerbroek aan, stapte in m’n open schoenen en we verlieten het huis. Buiten stond ik oog in oog met een brandweerwagen, links en rechts zag ik een politiewagen dwars over de straat geparkeerd staan.

Ik nam wat foto’s, want zoiets maak je niet iedere dag mee. Bovendien is het door de opkomst van de social media bijzonder vreemd als je hier niet zou fotograferen. “Vakantiefoto’s”, grapte ik en niemand lachte. De buurvrouw nodigde ons uit in haar woonkamer plaats te nemen. Haar huis bevond zich namelijk op een grotere afstand van het schuurtje dan het huis met Bed & Breakfast. “Noodverblijf voor slachtoffers,” grapte ik en wederom lachte er niemand. Ik zag kinderen in pyjama’s. Een meisje huilde. Haar fiets stond in het schuurtje. De moeder nam haar in haar arm en troostte. “Dat is allemaal verzekerd en je krijgt natuurlijk een hele nieuwe fiets, lieverd.”

“ Hij is journalist,” hoorde ik de B&B eigenaresse zeggen. Ze bedoelde mij.
“Dit komt natuurlijk in de krant,“ zei ik. Op dit tijdstip is het onder dergelijke omstandigheden vrijwel onmogelijk om spitsvondig uit de hoek te komen en een andere opmerking schoot mij niet te binnen. Een van de meisjes noemde opeens haar volledige naam.
“Ik ben…,” begon ze. Ze was duidelijk in de veronderstelling dat er morgen echt een bericht in de krant zou verschijnen en dat ik de persoon was die dat stuk zou schrijven. De buurvrouw had gezegd, hij is journalist en de man zei zelf nog, dit komt natuurlijk in de krant. Het meisje vond het dus volstrekt logisch om alvast haar volledige naam aan mij door te geven. Het is altijd oppassen wat je zegt als er kinderen in de buurt zijn, dacht ik en had grote spijt van mijn opmerking dat er een bericht in de krant zou komen.

Rond 04:00 uur liep een jonge, blonde vrouwelijke brandweercommandant de woonkamer binnen. Iedereen mocht weer naar huis. De B&B eigenaresse was nog zo vriendelijk samen met haar gast, ik dus, een borrel te drinken na deze bijzondere belevenis. Tegen 04:30 uur stapte ik weer in bed. Vier uur later stapte ik er voor de tweede keer in korte tijd weer uit. Als eerste stopte ik de fotokaart in mijn laptop om er 100% zeker van te zijn dat mijn eerste minivakantiedag in Bemmel inderdaad een bijzondere nacht voor mij in petto had. Ik herkende de brandweerwagen. En nu lees ik zelfs dat mijn nachtelijke avontuur in De Gelderlander staat.

Inmiddels is de rook opgetrokken en ik ben benieuwd wat deze tweede Bemmelse avond voor mij in petto heeft. Gepland is een bezoek aan het lokale Chinese restaurant om weer eens een Babi Pangang te eten en van kroepoek te genieten. Hier kan eigenlijk niet veel mis gaan. Stuit ik toch op bijzonderheden, dan is de kans groot dat ik er op deze plek wederom verslag van doe.